Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 49
przed Pięćdziesiątnicą, zanim mógł być przyprowadzony do Kościoła, jest w zgodzie z tą myślą (Mat. 10:1,5-8; Mar. 3:13-15; Łuk. 6:12,13; 9:1,2). Chociaż to rozważanie nie dowodzi, że Jan był Eldadem okresu Interim, podobnie jak nie wskazuje na żadnego innego Apostoła, to jednak pokazuje ono, że zarówno on, jak i inni Apostołowie otrzymali namaszczenie zanim przyszli do Przybytku, ponieważ wówczas jeszcze nie było antytypicznego Przybytku. Dowodzą tego następujące powody wraz z tym, co było podane powyżej. (2) Był on jedynym Apostołem, który, o ile wiemy, żył po 70 roku n.e., czyli w okresie Interim. (3) Jako Apostoł oczywiście był on – podobnie jak dwóch Eldadów Żniw – z konieczności najważniejszym mężem tego specjalnego okresu, Interim. (4) Jego natchnione pisma, szczególnie ważne dla okresów Smyrny i Pergamu, a wszystkie napisane po 70 roku n.e. dowodzą, że był księciem okresu smyrneńskiego. (5) Był on umiłowanym uczniem, a określenie to było podane w jego pismach, co dowodzi, że był umiłowanym przez Boga (Eldad). (6) Przekazane nam pozabiblijne relacje o nim, jak np. o jego konflikcie z Cerinthusem i innymi gnostykami, są w zgodzie z tą myślą. (7) Jego pisma biblijne są nie tylko sprzeciwem wobec głównych błędów całego Wieku Ewangelii i wpajaniem prawd właściwych dla całego Wieku Ewangelii, lecz także podaje on w Księdze Objawienia historię Kościoła – stosunek Kościoła do siebie i jego konflikty ze światem. Dowodzi to, że był on głównym nauczycielem okresu Interim, a więc jego Eldadem. Zatem rozumie się samo przez się, że Jan jako jedyny Apostoł żyjący w okresie Interim jest jego Eldadem. Dlatego też możemy być pewni, że stoimy na fundamencie prawdy, gdy uważamy go za Eldada okresu Interim.
(44) Chociaż nie ma tak mocnych dowodów, że Jan Wessel jest Medadem Interim, to jednak są one wystarczająco silne dla rozumnej wiary, na co wskazują poniższe argumenty: (1) Bez wątpienia zaraz po św. Janie, Jan Wessel był używany przez Pana do podania najważniejszych prawd okresu