Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 52
a nie samego św. Pawła. Wobec tego jako On Sługa nie jest on równoległością apostoła Pawła jako antytypicznego Eldada ani też św. Jana jako antytypicznego Eldada. Z faktu, że 70 było wysłanych po dwóch (Łuk. 10:1) oraz że św. Paweł i św. Jan jako antytypiczni Eldadowie swoich okresów, nie należeli do 70 tych okresów, wnosimy, że żaden z nich nie miał towarzysza – pomocnika, bo w przeciwnym razie byłoby odpowiednio 71 drugorzędnych proroków w tych okresach.
(46) Fakt, że w czasie Żniwa Wieku Ewangelii brat Russell jako jednostka służył jako On Sługa, a także jako jeden z 70 pielgrzymów („drugorzędnych proroków”), skutkował tym, że nie musiało być 70 pielgrzymów poza bratem Russellem, jak to było konieczne w przypadku św. Pawła podczas Żniwa Żydowskiego i w przypadku św. Jana podczas okresu Interim. Natomiast nie dochodzimy przez to do takich wniosków, do jakich doszli żydowscy i rzymskokatoliccy pisarze, ustanawiając 72 członków Sanhedrynu i 72 kardynałów. Oni nic nie wiedzieli o potrójnym antytypicznym zastosowaniu 70 i o stosunku trzech antytypicznych Eldadów do tych 70. Pismo Św. nic nie wspomina, by Mojżesz i Aaron należeli do 70. Fakt, że 70 było wybranych przez Mojżesza jako pomocnicy, a nie na członków dowodzących razem z nim i że Jozue, jako następca Mojżesza, jest wspomniany jako odrębny od 70 starszych (Sędz. 2:7), dostatecznie obala pogląd żydowski i rzymski. Używanie przez nich w. 25. (Postawił siedemdziesięciu około namiotu) na dowód, że Eldad i Medad byli dwoma mężami poza 70, jest obalone przez następujące rozważania: (1) w skończonym obrazie Eldad i Medad zostali przy Przybytku postawieni później; (2) Bóg wyraźnie ograniczył liczbę tych mężów do 70 (w. 16.); (3) w pierwszym z antytypów Biblia dowodzi, że było tylko 70 „drugorzędnych proroków” (Łuk. 10:1); (4) w antytypie okresu Interim fakty dowodzą, że było tam tylko 70 „drugorzędnych proroków”; (5) choć nie możemy jeszcze w każdym wypadku wskazać na 70 „drugorzędnych proroków”