Epifaniczny tom 9 – rozdział 10 – str. 581
i całkowicie ich obalił (i zabił z Filistynów dwieście mężów). Obalając ich bezbożne (nieobrzezane) teorie (napletki), dowiódł, że obalił zwolenników tych obu klas niewierzących (i oddano je spełna (policzone) królowi), tym samym roszcząc sobie prawo do sprawowania urzędu wykładowcy w lokalnych kościołach różnych wyznań (aby był zięciem królewskim). Wówczas książęta utracjuszy koron pozwolili mu, by korzystał z takiej władzy i zatwierdzili jego prawo do korzystania z niej (dał mu Saul Michol, córkę swą za żonę). To zwycięstwo brata Russella nad niewierzącymi przesiewaczami wśród ludu prawdy wywarło jeszcze większe wrażenie na książętach utracjuszy koron ze względu na to, że Pan błogosławił bratu Russellowi (A widząc Saul, i bacząc, że Pan był z Dawidem, w. 28.) oraz że władza przemawiania do różnych zgromadzeń nominalnych kościołów była dla niego bardzo korzystna (Michol […] miłowała go). Te wydarzenia, zamiast zadowolić książąt utracjuszy koron w różnych ich członkach, wzbudziły w nich jeszcze większy i trwały strach, podejrzliwość oraz wrogość wobec brata Russella (Saul obawiał się Dawida, i stał się Saul nieprzyjacielem Dawidowi po wszystkie dni, w. 29.). Miało to miejsce w trzeciej godzinie Żniwa, od czerwca 1881 r. do października 1884 r., gdy przesiewanie niewiary było szczególnie aktywne w Świątnicy, na Dziedzińcu i w mieście. Było to takie przesiewanie, o jakim mówi typ w. 30., podający, że książęta Filistynów robili „wypady” (UBG). Podczas takich wojennych działań niewierzących przywódców (A książęta Filistynów robili wypady, w. 30. [UBG]) brat Russell, walcząc z nimi, odnosił większe sukcesy (roztropniej sobie poczynał Dawid) niż wszyscy inni pomocnicy książąt utracjuszy koron (nad wszystkie sługi Saulowe). To oczywiście zwiększyło podziw dla niego u przeciwników niewiary (przetoż sławne było imię jego bardzo). Był tego godny.
(6) Obecnie nasze rozważania poprowadzą nas do 1 Sam. 19. Sukcesy brata Russella w walce z przesiewaczami niewiary zamiast zadowolić książąt utracjuszy koron, jak to powinno mieć miejsce, rozbudziły ich zazdrość do symbolicznych morderczych zamiarów.