Epifaniczny tom 9 – rozdział 10 – str. 594
kolejne najbardziej eksponowane miejsca (siadł Abner podle Saula). Jednak brat Russell nie był tam obecny ani osobiście, ani przez swoje pisma (zostało próżne miejsce Dawidowe). Podczas pierwszej części tych uczt książęta utracjuszy koron nic nie wspomnieli na temat nieobecności brata Russella, ale wewnętrznie tłumaczyli sobie jego nieobecność tym, że ogarnęła go jakaś Adamowa słabość (nie rzekł Saul nic onego dnia […] myślał: Przydało mu się […] coś […] nieczystym, w. 26.). Podczas dalszej części tych uczt (nazajutrz, w. 27.) książęta utracjuszy koron, zauważając ciągłą nieobecność brata Russella (próżne miejsce Dawidowe), zapytali antytypicznego Jonatana, jako bliskich przyjaciół brata Russella, dlaczego brat Russell nie przyszedł na pierwszą i ostatnią część uczty (czemuż nie przyszedł syn Isajego, ani wczoraj, ani dziś do stołu?). W ten sposób wywiązała się sytuacja umożliwiająca powiedzenie antytypicznemu Saulowi tego, co brat Russell zasugerował jako sposób wybadania książąt utracjuszy koron (w. 28., 29.; porównaj z w. 6.). Zatem jego nieobecność została przypisana aktywności w pracy Żniwa. To rzeczywiście było testem postawy książąt utracjuszy koron wobec brata Russella i ta postawa została ujawniona – przede wszystkim sprowadziła gniewne upomnienie antytypicznego Jonatana, jako będącego pod wpływem (zrodzony) rzekomo przewrotnych i buntowniczych nauk brata Russella (Rozgniewał się Saul na Jonatana i powiedział: Ach, synu kobiety przewrotnej i zbuntowanej! [BWP], w. 30.). Następnie książęta ci publicznie zganili antytypicznego Jonatana za wybór brata Russella, który mógłby narazić ich i ich błędne nauki na publiczną hańbę, na cierpienie związane z obalaniem tych nauk (azaż nie wiem, iżeś sobie obrał syna Isajego, ku zelżywości twojej (wstyd) […] i sromocie matki). Książęta utracjuszy koron ostrzegali antytypicznego Jonatana jako następcę tronu, że pobyt brata Russella we wspólnocie i służbie między kościołami uniemożliwi antytypicznemu Jonatanowi pełny rozwój i przyszły prymat (po wszystkie dni […] będzie żył […] nie będziesz umocniony ty i królestwo twoje, w. 31.). To uwarunkowanie