Epifaniczny tom 9 – rozdział 2 – str. 114
różnych fragmentów tego rozdziału, musimy być poruszeni trafnością tego tłumaczenia. W Żyd. 3:1-6 (wyrażenie „Apostoł … naszego wyznania” w. 1., odnosi się do Pana Jezusa jako Rzecznika i Wykonawcy Boga tak, jak dwie urzędowe funkcje dwunastu Apostołów były funkcjami wykonawczymi i objaśniającymi) widzimy, że wersety 2. i 5. są aluzją do wersetu 7. z 4Moj. 12., a w tym rozdziale Mojżesz przedstawia naszego Pana jako Boskiego Rzecznika i Wykonawcę. Z wielu faktów, a szczególnie z faktu, że Miriam stała się trędowata (w. 10-16) i z tego, że 3 Moj. rozdziały 13. i 14. pokazują rodzaj jej trądu, tzn., że przedstawia on nieczystość Wielkiej Kompanii, uzasadnione jest przyjęcie przez nas poglądu, iż przedstawia ona wybitnych członków Wielkiej Kompanii. Zobaczmy E3, rozdział 4. Z faktu, że Aaron miał mniejszy udział w grzechach opisanych w wierszach 1. i 2. (Wtedy Miriam i – Aaron także – mówili źle przeciwko Mojżeszowi; Young) i z faktu, że nie stał się trędowaty oraz na podstawie innych wypełnionych faktów, uzasadnione jest zrozumienie, że on przedstawia niektórych wiodących członków Małego Stadka. Z relacji Zefory z Mojżeszem (w. 1.) i z faktu, że wiele mniej znanych nowych stworzeń było uważanych za niegodne należenia do Oblubienicy, uzasadniona jest myśl, że Zefora jest typem na takie osoby. Fakty dalej dowodzą, że niektóre nowe stworzenia swoim postępowaniem krytykowały naszego Pana za to, że wybrał niektórych na członków Oblubienicy oraz zaprzeczali temu, iż Pan przemawiał przez członków gwiezdnych, szczególnie podczas Paruzji i Epifanii.
(26) Następnie jest widoczne, że Pan zwrócił karcącą uwagę na takie antytypiczne szemrania i sprzeciwiania (w. 2.). Faktem jest, że jak Mojżesz był względem Boga najcichszym z ludzi na Ziemi (w. 3.), tak nasz Pan był względem Boga najcichszą istotą w całym wszechświecie.