Epifaniczny tom 9 – rozdział 2 – str. 136

jest mieć łaskę Bożą, tak też jest największym złem być w Jego niełasce. To jest prawdą szczególnie w antytypie. Wyrażenie: „[…] i odszedł” (w. 9.) przedstawia myśl, że Bóg zakończył działanie z zakresem tematów dotąd omawianych. To jest dalej podkreślone w w. 10. przez wyrażenie: „Obłok także odstąpił od namiotu […]”, co oznacza w antytypie, że cała prawda na czasie na temat tej kwestii została podana, a dalsze prawdy na ten temat nie są na czasie i nie można się ich spodziewać. Teraz przyjrzymy się rzeczy szczególnie podkreślonej w typie, jak dosłowne tłumaczenie mówi: „[…] Miriam stała się trędowata, biała jak śnieg [biała] […]”. Typ nic nam nie mówi o tym, że stała się trędowata na całym ciele. Rzeczywiście, widoczne były tylko takie części jej ciała, jak: głowa, szyja, ręce i nogi. Hebrajskie wyrażenie: „ujrzeć” tak jak i jego angielski odpowiednik, daje do zrozumienia, że tylko widoczna część jej ciała stała się trędowata lub wszystkie widoczne części ciała zostały dotknięte trądem, co wynika z wyrażenia: „wejrzawszy ujrzał”. Fakt, że jest ona użyta jako typ Wielkiej Kompanii dowodzi, iż trąd nie pokrył jej całego ciała, co byłoby typem deprawacji adamowej (3Moj. 13:12,13), ale występował tylko plamami, tu i ówdzie (3Moj. 13:1-11, 14-46; E4, rozdz. 4). Dosłowne tłumaczenie reszty wiersza brzmi: „[…] gdy Aaron zwrócił się ku Miriam, oto była ona trędowata” (BW), daje to nam do zrozumienia, że wcześniej jej nie obserwował i że miał umysł zajęty jego własnym udziałem w szemraniu i w faktycznym roszczeniu pretensji do równości z Mojżeszem jako rzecznikiem Boga. Gdyby zwracał na nią uwagę, to mógłby zauważyć jak niewłaściwe było ich postępowanie. Lecz gdy na nią spojrzał, dostrzegł w jej stanie pewny dowód grzechu i szaleństwo w ich postępowaniu.

      (46) Antytypicznie druga, trzecia i czwarta część w. 10. miała swe mniejsze wypełnienie w Żniwie Żydowskim, jak tego dowodzą przypadki Aleksandra, Hymeneusa, Filetusa