Epifaniczny tom 9 – rozdział 2 – str. 137
i Diotrefesa, ponieważ Apostołowie przez natchnienie oznajmili braciom, że tych czterech, a może i inni, byli dotknięci nieczystością Wielkiej Kompanii (1Tym. 1:19,20; 2 Tym. 2:16-18; 3 Jan 9,10). Jednak w okresie między Żniwem Żydowskim i Epifanią tylko Bóg oraz Jezus znali członków Wielkiej Kompanii – ich nieczystość, gdyż w tym czasie Bóg ukrył przed braćmi wiedzę o tym, kto był dotknięty nieczystością Wielkiej Kompanii. To doprowadza nas do wniosku, że specjalnym i głównym czasem antytypu z w. 10-16 jest Epifania, dlatego w tym szczególnym okresie Bóg objawia Kapłaństwu Wielką Kompanię w jej nieczystości. Teraz nie jest już potrzebne, jak to było za czasów Apostołów, natchnienie Kapłanów, aby zauważali i wskazywali antytypiczne plamy trądu. Podczas Epifanii Pan dał nam zrozumienie pewnych oznak antytypicznego trądu – rewolucjonizm przeciw naukom i zarządzeniom Pańskim oraz upór w takim postępowaniu nowego stworzenia (pobielałe lub pożółkłe włosy i blizna głębsza niż skóra; 3 Moj. 13). Tak więc wszyscy członkowie Kapłaństwa potrzebują właściwego oświecenia, aby zobaczyć kto jest członkiem Wielkiej Kompanii i wskazać go. W związku z tym, że między Żniwem Żydowskim i Epifanią takie oświecenie nie było dane żadnemu Kapłanowi – z wyjątkiem małego wypełnienia się w. 10-16 w Żniwie Żydowskim – te wersety nie miały pełnego antytypu aż do czasu Epifanii, chociaż antytypy w. 1-9 i pierwsza część w. 10. wypełniały się przez cały Wiek, zwłaszcza w Żniwie Żydowskim, Paruzji i Epifanii. Z tego wynika, że szczególne zastosowanie spojrzenia Aarona na Miriam należy do okresu Epifanii. Jego obrócenie się do niej (BW) przedstawia, jak bardziej wybitni Kapłani niebędący członkami gwiezdnymi – sprzeciwiający się Panu, tak w prawdzie Epifanii jak i poza nią – zwrócili swoją specjalną uwagę na nieczystą Wielką Kompanię.