Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 215
okazała się nad [nie „w” jak podaje A.V., gdyż lud nie mógłby tego zobaczyć, jeśli pojawiłby się „w” Przybytku] namiotem zgromadzenia wszystkim synom Izraelskim”. Przez chwałę Pańską rozumiemy w antytypie doskonałość Boskiego charakteru (Iz. 60:1,2), podczas gdy w typie przez to wyrażenie rozumiemy światło wielkiej chwały. W jaki sposób ta chwała okazała się nad antytypicznym Przybytkiem, Jezusem i Kościołem? Odpowiadamy: w każdym sporze, jaki powstał między prawdą a błędem podczas Paruzji, prawda, jaka spoczęła na Chrystusie i Kościele, była przez nich podtrzymywana przed odstępcami i przed całym kościołem nominalnym, powodując, że mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc Boża, pojedynczo jak i w różnych wzajemnych połączeniach, zostały pokazane w całej swej chwale i ta chwała była mniej lub bardziej widziana przez wszystkich antytypicznych Izraelitów.
(36) Postępowanie ludu owładniętego niewiernością Bogu i strachem przed Diabłem, światem i ciałem, zręcznie kierującym grzechem, błędem, samolubstwem i światowością przeciw temu ludowi, przejawiało się w swym kulminacyjnym punkcie odrzucaniem nauk paruzyjnych naszego Pana i Jego Kościoła. Postępując tak, doszli do takiego poziomu, że dążyli do obalenia tych nauk przez fałszywe nauki, co wyczerpało Boską nieskwapliwość w stosunku do nich. Swoim postępowaniem drażnili Go (mię drażnić będzie w. 11.; 5 Moj. 1:34). Niezadowolenie Boga z tego jest pokazane w dwóch pytaniach w. 11.: „Dokądże mię drażnić będzie ten lud?” i „Dokądże mi wierzyć nie będą?”. Bóg przejawiał nieskwapliwość w związku z ich niewiarą i strachem od Żniwa Żydowskiego przez Wiek Ewangelii aż do obecnego Żniwa, a nawet do czasu antytypicznych wypadków przedstawionych w 4 Moj. 14:1-10. Teraz dalsza nieskwapliwość z Jego strony przestałaby być cnotą, dlatego Bóg nie będzie im okazywał więcej takiej pełnej nieskwapliwości jak wcześniej. Gdyby Bóg nie pokazał swemu ludowi w Wieku Ewangelii tak wielu cudów i znaków, które pokazał przez cały ten wiek i przez Paruzję (dla tych wszystkich znaków, którem czynił między nimi), kontynuowałby swoją nieskwapliwość wobec nich. Jednak ich postępowanie było grzeszeniem przeciw wielkiemu światłu,