Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 216
co nie pozwalało Bogu na okazywanie im dłużej nieskwapliwości. Bóg miał dwa dostępne sposoby postępowania, jakich mógł użyć w tej sytuacji: (1) całkowicie odciąć strachliwych i niewierzących oraz zastąpić ich innym ludem (porażę je i rozproszę, a ciebie uczynię w naród wielki i możniejszy) lub (2) utrzymać ich jako swój lud, ale poddać surowym karom. Pierwszy sposób był dla Boga bardziej odpowiedni, dlatego mówi o nim na początku. Jednak, aby zadowolić naszego Pana wstawiającego się za nimi (w. 13-19), Bóg przyjął sposób działania mniej odpowiedni (odpuściłem według słowa twego, w. 20.). Zagrożenie zarazą (w. 12.) wydaje się przedstawiać nasilenie się jednego lub kilku z pięciu przesiewań, prawdopodobnie przesiewania zaprzeczania Okupowi i niedowiarstwa, dające Szatanowi – wielkiemu przesiewaczowi – wolność do tego stopnia, że wszyscy oprócz antytypicznych Jozuego i Kaleba, odrzuciliby Okup i Biblię, a w ten sposób staliby się zupełnymi poganami. Wtedy Bóg wzbudziłby z Chrystusa nowy lud – oprócz Małego Stadka – większy i silniejszy od tego rozwiniętego podczas Wieku Ewangelii.
(37) W wierszach od 13-19 została w niezwykły sposób przedstawiona pomysłowość i skuteczność wstawiennictwa naszego Pana jako Rzecznika. Możemy zrozumieć, co w antytypie dla antytypicznego Mojżesza oznaczało uwolnienie z Egiptu, gdy będziemy pamiętać o tym, (1) że podczas Wieku Ewangelii odbywało się przypisane wyzwolenie z antytypicznego Egiptu i (2) że podczas Epifanii nastąpi rzeczywiste wyzwolenie. Do pierwszego wyzwolenia odnosi się w. 13., ponieważ wyzwolenie, o jakim jest tu mowa, musiało poprzedzać rzeczywiste wyzwolenie, jakie nastąpi podczas Epifanii. Ponieważ antytypiczne wyrażenie Mojżesza (w. 13.) było wypowiedziane w Paruzji, a zatem musiało odnosić się do wyzwolenia działającego przed Paruzją. To wyzwolenie odnosi się do usprawiedliwienia z wiary. Podczas Wieku Ewangelii odbywało się dla poświęconych również rzeczywiste wyzwolenie z mocy ciemności (Kol. 1:13) w antytypicznym Egipcie,