Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 219
– od czasu ich pierwszego okazania pokuty i wiary, i przez cały czas ich uświęcenia (tak jakoś odpuszczał […] aż dotąd). Nasz Pan jest prawdziwie miłosiernym i wiernym Orędownikiem (Żyd. 2:17,18) tak, jak to pokazuje cała ta typiczna modlitwa. Powinniśmy chętnie i szybko korzystać z Jego wstawiennictwa w każdym czasie, gdy zajdzie taka potrzeba, a Jego wierność, jako naszego Orędownika, nam pomoże.
(39) Wstawiennictwo naszego Pana było pomyślne. Gdyby nie to wstawiennictwo, Bóg wykonałby swój zamiar, jak jest to pokazane w w. 12. Przeważyła myśl o oszczędzeniu winnych od zupełnego odcięcia od łaski Boskiej. To, że zwyciężyła myśl o odejściu od zupełnego odcięcia, jest widoczne z Bożej odpowiedzi: „Odpuściłem [przebaczyłem] według słowa twego” – w. 20. To, że przebaczenie było tylko za taki stopień winy, jaki zasługiwał na zupełne odcięcie od łaski Bożej, wynika nie tylko z tego faktu, że Bóg ukarał ich tylko częściowo, zamiast kompletnie odciąć od łaski, lecz także z Jego odpowiedzi, że przebaczenie było tylko częściowe (odpuściłem według słowa twego). Nasz Pan nie prosił o zupełne przebaczenie, ale tylko o takie przebaczenie, które zachowałoby ich od zupełnego odcięcia od łaski Boskiej. Ponieważ przebaczenie Boże było zgodne z wstawiennictwem Chrystusa, który wstawił się za winnymi, aby nie zostali zupełnie odcięci (w. 13-16) i wyraźnie prosił, by przebaczenie było według mocy Bożej, tj. skuteczności (w. 17.), i aby było zgodne z nieoczyszczaniem (całkowitym) winnych, lecz aby Bóg karał nieprawości tak ich jak i ich potomków do trzeciego i czwartego pokolenia (w. 18.). Werset 19. również pokazuje, że przebaczenie nie uwalniało antytypicznego narodu od zasłużonej kary (tak, jakoś odpuszczał ludowi temu z Egiptu aż dotąd).
(40) Do tego czasu Bóg przebaczał antytypicznemu Izraelowi grzechy słabości i niewiedzy od czasu ich pokuty i wiary na początku Wieku i dalej aż do Paruzji. Jednak na pewno On karał ich samowolę