Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 222
na jakich rozliczał pokolenia w czasach Jezusa z grzechów przeciw Jego prawdzie i przeciw Jego wiernemu ludowi od Abla do Zachariasza (Mat. 23:35). Oskarżenie jest zawarte w słowach: „widzieli chwałę moję i znaki moje […] ani byli posłuszni głosowi memu”. Innymi słowy, Bóg oskarża antytypicznych Izraelitów o grzeszenie przeciw światłu i wiedzy, co dowodzi samowoli przy popełnianiu grzechów. Ponieważ zasługa Chrystusa nie gładzi dobrowolnych grzechów, dlatego nie mogą być one przebaczone, ale muszą podlegać karze.
(43) Dlatego Bóg uroczyście oświadcza, że tacy nie wejdą do dziedzictwa, jakie On zapewnił i przysiągł dać wiernemu Małemu Stadku – niebiański Chanaan (nie oglądają ziemi tej, w. 23.; 5 Moj. 1:35). Jednak ten werset uroczyście oświadcza coś więcej – oni jej nawet nie zobaczą, tzn. nie dostrzegą nagrody wiernego Małego Stadka. Zatem w niektórych przypadkach stali się ślepi na prawdy o wysokim powołaniu, szczególnie o jego nagrodach, a niekiedy pozostaną w swej ślepocie. Ostatnie zdanie z w. 23. powinno zostać przetłumaczone w następujący sposób: „a nawet żaden z tych, którzy mnie rozdrażnili, nie zobaczy jej” (UBG). To zdanie określa, kim byli zaślepieni i ślepi oraz dlaczego nie mieli odziedziczyć nagród wysokiego powołania. Przez ich niewiarę, strach i nieposłuszeństwo nie mogli do niego wejść (Żyd. 3:4,17-19). Ten fragment służy zdefiniowaniu czyniących zło, a przez powtórzenie słowa „zobaczą” podkreśla dwie rzeczy w nim zawarte – nie wejdą ani nie dostrzegą dziedzictwa niebiańskiego. Werset 24. upewnia nas, kto z antytypicznego Izraela okresu Paruzji wejdzie do niebiańskiego Chanaanu – antytypiczny Kaleb, wierne Małe Stadko (5Moj. 1:26). Powody tego są również podane w w. 24.: (1) oni mają innego ducha niż reszta antytypicznych Izraelitów i (2) wiernie postępują z Bogiem. Tym duchem było Boskie usposobienie rozwinięte i skrystalizowane w nich, a to wierne naśladowanie Boga składa się z martwoty dla siebie i świata oraz życia dla Boga do śmierci, w wyniku czego praktykowali samozaparcie i zaparcie się świata, studiowanie, głoszenie