Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 231
do szemrania przeciw niemu wszystek lud). Ci wszyscy, w czasie stanu pustyni, zaczynając od Paruzji i dochodząc do Epifanii, odpadli ze swego stanowiska w Małym Stadku, byli objawiani jako członkowie Wielkiej Kompanii z powodu swojego rewolucjonizmu przeciw prawdzie, jej duchowi i zarządzeniom podczas ich religijnej służby (pomarli […] srogą plagą przed Panem, w. 37.). Zauważymy, że w wersecie 37. występuje powtórzenie oskarżenia przeciw dziesięciu szpiegom z w. 36. Na pewno w antytypie został położony nacisk na to zdanie przez powtórzenie go, było tak w Paruzji i zostało powtórzone podczas Epifanii. Zauważmy, np. jak często wypowiadano się o paruzyjnych szpiegach jako umarłych dla wysokiego powołania. Antytypiczną plagą jest w każdym przypadku błąd związany z sześcioma wielkimi przesiewaniami – pięcioma z Paruzji, a jednym w Epifanii. Podczas tych przesiewań i z ich powodu zmarło symbolicznie dziesięciu antytypicznych szpiegów. Dwóch antytypicznych szpiegów, Jozue (Nasz Pan) i Kaleb (wytrwałe Małe Stadko), przetrwało tę plagę bez szkody (w. 38.).
(51) Nasz Pan po otrzymaniu od Jehowy tych dwóch poselstw z w. 20-25 i 26-38, oznajmił je tym klasom ludu, których one dotyczyły (w. 39.). Nie wiemy, czy Bóg powiedział te rzeczy naszemu Panu pośrednio czy bezpośrednio, otwierając Jego umysł na zrozumienie w. 20-25 i 26-38, czy na oba te sposoby, nasze zainteresowanie tym tematem nie jest konieczne. Wystarczy wiedzieć, że Bóg mu to powiedział bezpośrednio lub pośrednio. Jest to jeszcze jeden z wielu przykładów, dowodzących, że nasz Pan od swego zmartwychwstania, wniebowstąpienia i uwielbienia jest w kwestii wiedzy ciągle zależny od Ojca. Pewne jest, że Jezus nie mówił tych rzeczy zaangażowanym klasom bezpośrednio, lecz użył Kościoła, szczególnie jego wodzów, a szczególnie Posłańca Paruzji oraz podrzędnie Posłańca Epifanii, by powiedzieć te rzeczy ludowi. Ogłoszenie tych rzeczy rozpoczęło się na małą skalę w Paruzji podczas pierwszego przesiania (1878-1881) i wzrastało,