Epifaniczny tom 9 – rozdział 4 – str. 268
Żniwo Wieku Ewangelii w typie i antytypie
przez Słowo Boże, będące w stosunku do błędu symbolicznym ogniem (2Król. 1:10-14). W tych twierdzach i zamkach okopali się antytypiczni Madianici. Wiemy – niektórzy z nas przez uczestnictwo, inni z obserwacji, a jeszcze inni dzięki informacjom – że takie symboliczne spustoszenie miało miejsce podczas paruzyjnych walk Małego Stadka. W ten sposób Bóg i Boski Izrael Wieku Ewangelii byli bronieni przez walki prowadzone przez paruzyjne Małe Stadko przeciw błądzicielom i tą wojną zakończyły się paruzyjne walki przeciw błędom i błądzicielom tak, jak te typiczne 12 tysięcy przez swoje walki przeciw Madianitom obroniło Boga i Izrael oraz zakończyło swoją wojnę.
(17) Wersety 11. oraz 12. podają, co zrobiono z więźniami i łupami. Łupy wydają się odnosić do zdobyczy (w. 11.,12.,26.,27., w w. 12. wyrażenie „i łupy” po słowie „więźnie” powinno zostać przetłumaczone: „nawet łupy”), a plony wydają się odnosić do nieożywionych zdobyczy (w. 11.,12.,53.). Zabranie ich, opisane w w. 11., wydaje się oznaczać nie ich pierwotne zdobycie, które jest opisane w w. 9., lecz oznacza ich lepsze zabezpieczenie i przygotowanie do sprowadzenia ich do obozu izraelskiego. W antytypie to odnosiłoby się do mocnego trzymania tych symbolicznych łupów i plonów przez Małe Stadko. Przejawiało się ono poprzez bardzo dokładne, doktrynalne pouczanie jeńców przez Male Stadko o przywilejach tych więźniów jako nowych stworzeń i jako ludzi, przez ich lepsze uchwycenie się prawd, które wzięli od antytypicznych Madianitów i przez rozwój zdobytych łask i specjalnych zarysów nauczania, jakie im dało ich zaangażowanie w tej wojnie. Sprowadzenie łupów i plonów (w. 12.) przez typiczne wojsko izraelskie do Mojżesza przedstawia przyprowadzenie osób, które paruzyjne Małe Stadko pozyskało do prawdy, przyprowadzenie prawd, które zabrali z wyznań i pism Lewitów, przyprowadzenie lewickich dzieł, łask, ich wykładów, pism, lekcji i materiału konwersacyjnego do Jezusa.