Epifaniczny tom 9 – rozdział 4 – str. 302
Żniwo Wieku Ewangelii w typie i antytypie
i pomocy im w osiągnięciu błogosławieństwa, gdy okażą się wierni.
(53) Mamy zapewnienie w w. 51., że Mojżesz i Eleazar odebrali złote klejnoty z rąk dowódców. To przedstawia, że antytypiczny Mojżesz, jako wyznaczony przez Boga Wykonawca, Rzecznik i Wódz oraz antytypiczny Eleazar, jako Najwyższy Kapłan Kościoła (ponieważ było to w Paruzji), otrzymali te wykłady do użytku w służbie Pańskiej i użyli ich dla dobra Kościoła. Według w. 52. danina dla Pana była ofiarą podnoszenia, która mogła przedstawiać fakt, że te wykłady były ofiarowane Bogu w celu wywyższenia Go w ocenie słuchaczy, przynosząc chwałę Jego świętemu imieniu. Można zauważyć, że waga klejnotów w syklach – 16 750 – nie jest wielokrotnością liczby 7, dlatego nie należy ich uważać za dzieło Boże. Ta waga nie jest wielokrotnością liczby 12, dlatego nie są dziełem Małego Stadka. Chociaż jest ona wielokrotnością 10, to jednak jej ilorazem jest 1 675, nie będące wielokrotnością 10, pokazuje, że te sykle nie są dziełem Wielkiej Kompanii. Dowodzą tego również fakty, ponieważ te wykłady były dziełem 132 braci, którzy w związku z tym nie są ani Małym Stadkiem, które jest w tym typie przedstawione przez 12 tysięcy, ani też Wielką Kompanią, gdyż Wielka Kompania składa się z większej liczby braci niż 132. Możliwe, że waga sykli – 16 750 – jest podana, aby wskazać liczbę stosownych wykładów, które były przygotowane i wygłoszone przez pielgrzymów i pielgrzymów pomocniczych podczas Paruzji. Zdanie z w. 53., że „[…] żołnierze, co łupem dostali, sobie otrzymali” pokazuje, że bracia z wyjątkiem paruzyjnych pielgrzymów i pielgrzymów pomocniczych, nie przygotowywali i nie wygłaszali wykładów Kościołowi powszechnemu, co czynili pielgrzymi i pielgrzymi pomocniczy i co jest ukryte w wyrażeniu w. 50.: „przed Panem”. Lekcje, wykłady, rozmowy, dyskusje itd. przeprowadzane przez tych braci miały bardziej prywatny charakter – „sobie” (lub) „dla siebie”, nie przed Kościołem powszechnym.