Epifaniczny tom 9 – rozdział 4 – str. 303
Żniwo Wieku Ewangelii w typie i antytypie
(54) Mojżesz i Eleazar (w. 54.), biorąc te klejnoty od dowódców i przynosząc je do Namiotu Zgromadzenia na pamiątkę synów Izraelskich przed Panem, przedstawiają naszego Pana jako wyznaczonego przez Boga Wykonawcę, Rzecznika i Wodza (Mojżesz) oraz Najwyższego Kapłana Kościoła (Eleazar), czyniącego z takich wykładów pamiątki na korzyść antytypicznego Izraela w publicznej służbie jako rzeczy dotyczące Boga (przed Panem). W jaki sposób się to odbywało? Przez dbałość o to, aby te wykłady były całkowicie lub częściowo wydane na piśmie, przez co były publicznie zachowane w Kościele jako pamiątki. Niektóre z nich ukazały się jako artykuły w Strażnicy, jako kazania i wykłady w Raportach konwencyjnych, których oficjalną nazwą były Pamiątki, ponieważ były one pamiątkami z konwencji. Niektóre z nich ukazały się jako kazania w różnych pismach, niektóre jako raporty z wykładów w gazetach, inne jako drukowane broszurki (np. Wykłady brata Bartona, Kazania Pastora Russella), a niektóre z nich ukazały się w formie mniej lub bardziej opracowanych notatek albo jako mniej lub bardziej kompletne raporty stenograficzne. Tym sposobem, w takiej lub innej formie, stały się one trwałymi pamiątkami w Kościele. Ich główną zasługą jako pomników jest to, że są one pamiątkami zwycięstw paruzyjnych pielgrzymów i pielgrzymów pomocniczych nad swymi własnymi grzechami, błędami, samolubstwem i światowością. Gdyby one mogły przemówić na temat tych zwycięstw, to dałyby świadectwa o wybawiającej łasce, które byłyby najpiękniejszym zestawem świadectw na świecie. Jednak Kościołowi wystarczy, że posiada je jako pamiątki takich zwycięstw wybawiającej łaski! Tutaj zakończymy nasze badanie 4Moj. 31., które bardzo odświeżyło naszą wiarę w Pańskie epifaniczne i paruzyjne dzieła przedstawione przez symbolikę działań wojennych i ich skutków.