Epifaniczny tom 9 – rozdział 6 – str. 398
Niektóre krótkie typy opisujące Posłańca Paruzji
kombinacjonizmu czynili zło. Nasz Pan częściowo wykonał to przez niektórych z Jego ludu takich, jak prof. Wilkinson z Uniwersytetu w Chicago; Joseph Cook, wykładowca z Bostonu; wielebny Devine z Nowego Jorku; hrabia Bernstorff z Niemiec oraz pan Grant, Kanadyjczyk protestujący w Babilonie przeciw jego przywódcom, biorącym udział w takim kombinacjonizmie potępionym przez Biblię. Jednak przede wszystkim nasz Pan wykonał to polecenie przez lud prawdy, szczególnie przez naszego Pastora. To, że przywódcom kombinacjonizmu zostało szczególnie publicznie udowodnione, że byli czynicielami zła można zauważyć w Strażnicy 1893 r., str. 323-349 (Widok z wieży, Echa Wielkiego Światowego Parlamentu Religii – przyp. tłum.) oraz w P4 str. 157-268, gdzie są wymienieni następujący przywódcy, którym publicznie udowodniono przestępstwo kombinacjonizmu w sprawach dotyczących służby Bożej („przed Panem”): dr J. H. Barrows, dyrektor organizacyjny Kongresu Religii; W. T. Stead, redaktor Review of Reviews; wielebny Theo. E. Steward z Braterstwa Jedności Chrześcijan; C. C. Bonney twórca Stowarzyszenia na rzecz Promowania Religijnej Jedności oraz przewodniczący Kongresu Religii; wielebny T. Chalmers z Kościoła Uczniów; dr Chas. A. Briggs, profesor teologii wyższego krytycyzmu; wielebny Theodore Munger; dr Rexford, wybitny uniwersalista; dr Lyman Abbot, następca Beecher’a; Lady Somerset (angielska szlachcianka); wielebny Jenkin Lloyd Jones, uniwersalista; rzymskokatolicki biskup Keane; prof. Henry Drummond, autor książki Naturalne prawo w świecie duchowym; dr Candlin, misjonarz w Chinach; dr Bristol, pastor Metodystów; wielebny Augusta Chapin; wielebny King z kościoła Metodystów; kardynał Gibbons; kanclerz Vincent, koło literackie Chautauqua; dr T. J. Conarty, pedagog rzymskokatolicki; wielebny S. F. Scovel, prezbiterianin; wielebny F. H. Hopkins, kościół Episkopalny itd. Boski gniew został w pewnej mierze uspokojony przez obalenie ich błędów i praktyk oraz przez publiczne (przed słońcem) udowodnienie, że są czynicielami zła w sprawach dotyczących służby Bożej (przed Panem – w. 4.).