Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 436
Daniel – typ i antytyp
że Jezus i Apostołowie nie tylko cytowali ze Starego Testamentu, lecz także używali go do potwierdzenia głoszonych przez siebie nauk. Stwierdził więc, że to, co cytowali ze Starego Testamentu, było prawdą. Później postanowił zbadać kontekst cytowanych wersetów. Przekonał się, że są one zgodne same ze sobą i z Boskim charakterem, zatem przyjął nauki, które je zawierały. To zachęciło go do zbadania powiązań między poszczególnymi kontekstami cytowanych wersetów i tak Stary Testament stawał się dla niego coraz bardziej zrozumiały, aż w końcu jego wiara znalazła potwierdzenie w pismach prorockich, ściśle powiązanych z pismami historycznymi. Wciąż jednak nie ufał naukom zawartym w księgach Mojżesza z wyjątkiem fragmentów cytowanych przez Jezusa i Apostołów, ponieważ niesłusznie uznał, że Mojżesz uczynił siebie dyktatorem Izraela i ustanowił kapłaństwo, które tyranizowało lud. Jednak dogłębna analiza tych ksiąg przekonała go, iż był w błędzie i że ustawodawstwo Mojżeszowe było najbardziej pobudzającym do dobroczynności, wolności, równości i braterstwa ze wszystkich praw, jakie kiedykolwiek zostały wprowadzone. Uznał więc także Pięcioksiąg za natchniony przez Boga i w ten sposób jego wiara zaakceptowała całą Biblię.
(7) Nadal osobiście badał Pismo Święte w niezależnym zborze w Allegheny, Pa. Do 1872 r., czyli w ciągu czterech lat po rozpoczęciu poszukiwania Boskiego objawienia, nie tylko przyjął całą Biblię jako Boskie objawienie, lecz również przyjął następujące doktryny jako jej główne nauki: jedność Boga, Boskie synostwo Jezusa, Duch jako Boska moc i usposobienie, upadek człowieka z doskonałości w grzech, śmierć jako kara za grzech, nieświadomość umarłych, Okup gwarancją skorzystania ze sposobności dla wybranych w tym życiu oraz dla niewybranych w Tysiącleciu, wieczność fizycznego wszechświata, zniszczenie symbolicznego świata w drugim adwencie Chrystusa, drugi adwent w celu restytucji wszystkich rzeczy,