Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 439
Daniel – typ i antytyp
zwanym Czasami Pogan, a także przepowiedzianą rolę Królestwa Bożego, niszczącego je i następującego po nich. W tym rozdziale, jak i w poprzednim, Nabuchodonozor przedstawia nominalny lud Boży Wieku Ewangelii, który istniał od Żniwa Wieku Żydowskiego. Król, który miał sen, przedstawia nominalny lud Boży, właściwie rozumiejący znaczenie historii zilustrowanej w czterech uniwersalnych mocarstwach pogańskich oraz w następujących po nich dziesięciu innych mocarstwach, a także rolę zapowiedzianego Królestwa Bożego jako niszczyciela i następcy tych mocarstw. Apostołowie właściwie uczyli pierwszych chrześcijan tego, że jak wskazuje na to pogarszająca się wartość metali użytych do budowy posągu ze złota do srebra, ze srebra do mosiądzu, z mosiądzu do żelaza i z żelaza do mieszaniny żelaza i gliny – rodzaj ludzki i jego rządy pod panowaniem pogan będą coraz bardziej upadłe – zdeprawowane. Kiedy deprawacja osiągnie punkt kulminacyjny, królestwa tego świata zostaną zniszczone przez Królestwo Boże, które pozostanie na zawsze. Taka jest w skrócie filozofia dziejów ludzkości pod panowaniem pogan oraz prorocza rola Królestwa Bożego. Pogląd ten, nauczany przez Apostołów, przetrwał w prawdziwym i nominalnym ludzie Bożym przez wieki.
(10) Nauki Apostołów zostały zaciemnione przez papieskie nauczanie o Królestwie Bożym i o jego związkach z królestwami tego świata. Papiestwo uczyło, że to ono jest Królestwem Bożym, upoważnionym do nawrócenia świata i panowania nad nim przez 1000 lat przed powrotem Chrystusa, podczas gdy było ono pokazane w glinie zmieszanej z żelazem w stopach i palcach nóg posągu. Papieska doktryna o Królestwie Bożym sprawiła, że nauka Apostołów na ten temat została zapomniana przez nominalny lud Boży (ta rzecz już mi wypadła z pamięci – w. 5.) na wiele wieków. Dopiero z początkiem oświecenia w 1748 r. nominalni chrześcijanie zaczęli domagać się od kleru (Chaldejczyków), profesorów (mędrców), historyków (praktykarzy [KJV: praktykujący zaklęcia – przyp. tłum.]) i proroków (czarnoksiężników [KJV: praktykujący czary – przyp. tłum.])