Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 477
Daniel – typ i antytyp
że jako jedyny spośród jego ówczesnych współpracowników, zrozumiał te szczególne prawdy, związane z proroctwami czasowymi. Jego zainteresowanie tymi zagadnieniami odstraszało członków zboru biblijnego, do którego wówczas (w 1876 roku) należał. Uważali oni, że się mylił i nieprzychylnie odnosili się do jego poglądu, że zmartwychwstały Jezus jest istotą duchową, zatem w swoim drugim adwencie pojawił się w sposób niewidzialny. Natomiast, gdy brat Russell zainteresował się proroctwami czasowymi, opuścili go, obawiając się, że popada w skrajny błąd, co jest pokazane w towarzyszach Daniela (w. 7.), którzy uciekli w popłochu, zostawiając go samego.
(45) Samotność Daniela (w. 8.) ilustruje opuszczenie brata Russella przez jego współtowarzyszy, przez co stał się jedynym obserwatorem antytypicznej wizji i jedynym w tamtym czasie, który rozumiał jej znaczenie. Kiedy wizja się rozpoczęła, Daniel był osłabiony (w. 8.), co przedstawia niemoc w zrozumieniu przez brata Russella kwestii proroctw czasowych w chwili, gdy Pan się nim zajął, aby mu ten temat objawić. Uroda (w. 8; krasa wg BG – przyp. tłum.) Daniela (hadar – użyto tu tego samego słowa, które w Izaj. 53:2 jest przetłumaczone jako piękność, hauteur) została zniszczona – przeminęła, reprezentuje to zmianę pełnego pogardy nastawienia brata Russella wobec proroctw czasowych, zapoczątkowaną lekturą artykułu w The Herald of the Morning w styczniu 1876 r., o czym już wspomnieliśmy. Słabość Daniela (w. 8.) symbolizuje brak mocnych argumentów, których brat Russell mógłby użyć w wyrażeniu sprzeciwu wobec proroctw czasowych, mimo iż dotychczas uważał, że będzie mógł skutecznie to zrobić. Daniel usłyszał głos Gabriela (w. 9.) – w tym fragmencie wizji ilustruje czytanie przez brata Russella wspomnianego artykułu, zawierającego nauki o proroctwach czasowych. Głęboki sen Daniela (w. 9.) reprezentuje brata Russella, którego nastawienie do proroctw czasowych, zanim rozpoczął lekturę artykułu, było podobne do snu. Daniel spał, leżąc twarzą do ziemi (w. 9.), co przedstawia ziemski sposób myślenia brata Russella o proroctwach czasowych, zanim zrozumiał ich znaczenie. Ręka, która dotknęła Daniela (w. 10.),