Epifaniczny tom 9 – rozdział 7 – str. 481
Daniel – typ i antytyp
gdy przeanalizował treść artykułu, który po raz pierwszy wzbudził w nim zainteresowanie proroctwami czasowymi. Zatem, jak dotąd, 10. rozdział Księgi Daniela opisuje antytypiczne doświadczenia brata Russella w związku z proroctwami czasowymi aż do momentu, gdy przeczytał i przestudiował artykuł w The Herald of the Morning na temat drugiego adwentu, który w tamtym czasie najprawdopodobniej już się dokonał.
(48) Kolejny etap w zrozumieniu przez brata Russella proroctw czasowych jest przedstawiony w w. 16. Przypominamy, co powiedzieliśmy wyżej: wynikiem badania wspomnianego artykułu było rozpoczęcie korespondencji z bratem Barbourem na tematy prawdy, szczególnie zarysów dotyczących proroctw czasowych i ich związku z drugim adwentem. Dzięki tej korespondencji nasz Pan udzielił pomocy bratu Russellowi, jak to jest opisane w typie w w. 16. i 17. Ten podobny do synów ludzkich (w. 16.) przedstawia brata Barboura, którego nauki odnoszące się do obecności Pana, zaprezentowane w prowadzonej korespondencji, stawały się coraz bliższe poglądom brata Russella na temat celu i sposobu powrotu naszego Pana. W ten sposób dotknął on (w. 16.) − brat Barbour osiągnął właściwą zgodność z wyrażonymi słownie i pisemnie naukami brata Russella – symbolicznych ust. To, co w typie jest pokazane przez dotknięcie ust Daniela, dzięki czemu mógł on mówić (w. 16.), reprezentuje wyzwolenie się brata Russella z poczucia wstydu do tego stopnia, że mógł wypowiedzieć prawdę o swoim smutku i słabości (w. 16.) spowodowanych błędnym stanowiskiem wobec proroctw czasowych. Podobnie w typie, Daniel przez dotknięcie jego ust otrzymał zdolność wyrażania swoich uczuć smutku i słabości spowodowanych wizją. Jak Daniel odczuwał i wyraził (w. 17.) swoją słabość oraz niegodność, które sprawiały, że ledwo mógł mówić i oddychać w obecności Gabriela, tak nasz Pastor, gdy przemyślał swoje postępowanie i Pańską dobroć w okazanej mu pomocy w wyzwoleniu się z błędu, poczuł się