Epifaniczny tom 9 – rozdział 8 – str. 510
Pierwsze ukazanie się Dawida – typ i antytyp
przedstawiające lud posiadający tymczasowe przypisanie ludzkiej doskonałości tak, jak czerwona jałowica przedstawia Starożytnych Godnych, co wskazuje na to, że praca ta miała prowadzić do tymczasowego usprawiedliwienia] w. 2.).
(4) Od 1829 r. do 1844 r. brat Miller i inni członkowie antytypicznego Samuela głosili chronologię, która wskazywała na powrót Pana. W 1844 r. ich oczekiwania nie spełniły się i od tego czasu nie mogli już publicznie głosić tych zarysów czasowych. W takich okolicznościach, jeśli mieli pojawić się wśród nominalnego ludu Bożego, możliwe dla nich było jedynie głoszenie takiego posłannictwa, jakie ten lud mógłby zaakceptować. Takim posłannictwem było wezwanie do pokuty i wiary. Nie tylko nominalny, ale również prawdziwy lud Boży mógł przed 1874 r. wziąć udział w takiej pracy (wezwiesz Isajego na ofiarę, w. 3.). W związku z tym rodzajem pracy, Bóg miał doprowadzić do spotkania antytypicznego Samuela z antytypicznym Dawidem w celu namaszczenia tego ostatniego. Samo namaszczenie miało zostać wykonane w związku z pracą prywatną (Ja Tobie oznajmię co masz czynić, w. 3.). Zgodnie z tym brat Miller i inni rozpoczęli w 1846 r. prowadzenie dwóch rodzajów pracy: publicznej − mającej na celu nawrócenie grzeszników do usprawiedliwienia oraz prywatnej – stawiającej sobie za cel poszukiwanie i namaszczenie wodza dla ludu Bożego (uczynił Samuel jako mu powiedział Pan, w. 4.). Była ona prowadzona zarówno wśród nominalnego, jak i prawdziwego ludu Bożego miłującego i badającego Biblię (przyszedł do Betlejem, w. 4.). Tak więc ostatnie lata życia brata Millera poświęcone były wspomnianym wyżej dwóm rodzajom pracy. Jednak wodzowie nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, pamiętając o zawiedzionych oczekiwaniach brata Millera dotyczących 1844 r., obawiali się, że być może będzie on nadal usiłował prowadzić działalność ogłaszania podobną do tej nieudanej z 1844 r. (ulękłszy się starsi miasta, w. 4.). Po zawodzie, jaki brat Miller odniósł w 1844 r., temat czasu wypełniania proroctw stał się bardzo niepopularny, a jego zwolennicy wydawali się być zwodzicielami, dlatego naturalną rzeczą było to, że wodzowie nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, z których wielu popierało działalność