Epifaniczny tom 9 – rozdział 8 – str. 516
Pierwsze ukazanie się Dawida – typ i antytyp
Gersonici Epifanii. Szósty syn Isajego przedstawiałby więc tych utracjuszy koron, którzy jako uczeni językoznawcy, tłumacze, historycy i systematycy od ok. 1865 r. do ok. 1868 r. współpracowali z antytypicznym Samuelem w jego pracy ewangelizacyjnej i którzy prospektywnie byli postrzegani jako Kaatyci Epifanii. Oni także zostali odrzuceni z powodu braku kwalifikacji do objęcia tego stanowiska, jak również dlatego, że urząd, na który poszukiwano odpowiedniego kandydata miał być objęty przez jedną osobę. Proces eliminacji, jaki dotąd przeszli antytypiczni kandydaci, odrzucił sześć różnych grup z tych, które podlegały wyborowi. Pozostała jeszcze tylko jedna klasa pośród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego miłującego i badającego Biblię. Tą klasą było Małe Stadko, które w typie, zgodnie z badanym tematem, jest przedstawione przez siódmego syna Isajego i które od ok. 1868 r. do ok. 1871 r. współpracowało z antytypicznym Samuelem w pracy ewangelizacyjnej. Odrzucenie tej klasy również dowodzi tego, że nie była ona odpowiednio wykwalifikowana do objęcia tego urzędu, ponieważ odrzucenie Małego Stadka także wynikało z faktu, iż ten urząd mogła objąć tylko jedna osoba. Dlatego od samego początku było pewne, że każda klasa zostanie odrzucona, mimo że jedną z nich była klasa Małego Stadka. Pomimo tego, iż członkowie klasy Małego Stadka są i byli lojalni, to jako całość nie kwalifikowali się na to stanowisko. Tylko jedna osoba wśród członków tej klasy miała niezbędne kwalifikacje, by objąć stanowisko i dlatego Bóg od samego początku ją i tylko ją brał pod uwagę do objęcia tego urzędu (bom sobie upatrzył między syny jego króla, w. 1.). Antytypiczny Samuel nie wiedział o tym fakcie od samego początku, dlatego o każdej z siedmiu klas myślał, że przed Panem stawał namaszczony przez Pana. Małe Stadko przeszło związaną z tym wyborem próbę w latach od 1868 r. do 1871 r. Podane wyżej okresy próbowania tych siedmiu klas są jedynie przybliżone i oparte na kolejności przedstawiania siedmiu synów w typie oraz na średniej arytmetycznej (1/7 – przyp. tłum.) antytypicznego okresu, tzn. lat od 1846 r. do 1871 r. i w każdym przypadku są wyznaczone jako przypuszczalne.