Epifaniczny tom 9 – rozdział 9 – str. 564
Antytypiczni Dawid i Goliat
Miltona, Lutra, Lincolna itd. powinni ich przewyższać, a tak się nie stało, ponieważ dzieci geniuszów prawie zawsze były postaciami niezwykle przeciętnego formatu. Następnie wykazał on, przytaczając fakty, że poza przykładami postępu zaobserwowanymi od 1799 r., kiedy rozpoczął się dzień przygotowania się Pana, wynikającymi z nadludzkich przyczyn – osiągnięcia poprzednich wieków w architekturze, poezji, prozie, malarstwie, rzeźbie, oratorstwie oraz w myśleniu indukcyjnym i dedukcyjnym przewyższały pod każdym względem dzieła, którymi XIX i XX w. mogłyby się pysznić. W ten sposób brat Russell uciął głowę teorii ewolucji – obalił ją argumentami z jej własnych opracowań.
(23) Podobnie jak w przypadku zwycięstwa Dawida (w. 51.), gdy armia filistyńska traciła ducha walki i uciekała, a typiczni Izraelici i mężowie Judzcy wzmocnieni na duchu ścigali uciekających Filistynów, tak wszystkie zastępy niewierzących po rozpoznaniu, że ich główny wojownik został pokonany przez brata Russella, zniechęcone, wycofały się z pola debaty. Antytypiczni Izraelici (obrońcy Biblii poza prawdą) oraz antytypiczni mężowie Judzcy (obrońcy Biblii będący w prawdzie) zachęceni ścigali przez dyskusje wycofujące się oddziały niewierzących. Wojownicy Biblii działali agresywnie (okrzyk uczynili), miażdżąc argumenty niewierzących i zmuszając ich zwolenników do ucieczki (w. 52.). Akkaron oznacza wymarcie, Get – prasę do winogron, Saraim – dwie bramy. Pościg odbywał się na północ aż do Akkaronu, na wschód aż do Get i na południe aż do Saraim. Antytyp zdaje się zawierać myśl, że pościg odbywał się za jednymi aż do zupełnego unicestwienia ich argumentów (Akkaron), za innymi aż do zmiażdżenia ich argumentów (Get – prasa do winogron, gdzie miażdży się winogrona), a za jeszcze innymi aż do podwójnego obalenia (Saraim – dwie bramy) ich argumentów. Antytypiczny pościg przejawiał się w wydaniu ogromnej ilości książek, w licznych wykładach, dyskusjach, kazaniach i rozmowach skierowanych przeciwko niewierzącym. Czternastu wyżej wspomnianych autorów (par. 7 – przyp. tłum.) – pięciu z Niemiec, pięciu z Anglii i czterech