Epifaniczny tom 1 – rozdział 1 – str. 8
Istnienie Boga
którymi posługuje się wiara, cześć i pragnienie społeczności z Bogiem. Zdolność, przez którą dokonuje się wiara religijna, umiejscawia ona tuż pod częścią czoła nad oczami; organ mózgu używany przez miłość i cześć oraz pragnienie społeczności z Bogiem umiejscawia w górnej środkowej części głowy. Jeśli głowa jest duża lub posiada w tych miejscach wypukłości, normalni ludzie z łatwością wierzą i czczą Boga. Jeśli głowa jest mała lub posiada w tych miejscach zagłębienia, ludziom trudno jest wierzyć i czcić Boga. Przeciętny ateista w tych miejscach swej czaszki ma „doliny”. Zbadano setki tysięcy głów i wyciągnięto z takich badań powyższe wnioski. Przez używanie wiary itp. wypukłości takie powiększają się, a w przypadku ich nieużywania przestają się rozwijać. Jeśli używane są bardziej niż inne władze mózgu, czaszka staje się w tych miejscach cieplejsza, ponieważ dzięki takiemu używaniu krew ma częstszy i silniejszy z nią kontakt. Znane są przypadki pewnych osób, które z aktywnego i gorącego życia religijnego popadły w ateizm i których odpowiednie wypukłości nie tylko ostygły, lecz nawet skurczyły się. Dotyczy to szczególnie tych ludzi o umysłowym usposobieniu, którzy z gorącego, aktywnego życia religijnego popadli w religijną obojętność i niewiarę. Osoby o innym usposobieniu, ogarnięte przez religijną chorobę, nie wykazywały tak wyraźnej recesji tych wypukłości, a powodem było to, że mniej aktywna umysłowość prowadziła do coraz słabszego kontaktu z tymi częściami mózgu, a brak takiego kontaktu prowadził do mniej dostrzegalnej recesji odpowiednich partii czaszki.
Fakty te dowodzą, że poprzez budowę swego mózgu człowiek został przygotowany do wierzenia i czczenia Najwyższej Istoty. Wyciągamy z tego wniosek, że istnienie Boga jest nieodzowną potrzebą ludzkiej natury, tak jak ludzkie zapotrzebowanie na żywność, wodę, posiadłości, rzeczy wyższe, piękno, wiedzę, towarzystwo itp. oznacza ich istnienie. Tak więc istnienie Boga wyprowadzamy z budowy i cech