Epifaniczny tom 1 – rozdział 2 – str. 34
Boskie Przymioty Istoty
zatrzymał dla Siebie. Tak więc nie ośmielamy się być dogmatyczni w tym temacie. Niemniej jednak nasza niepewność co do dokładnego rodzaju duchowej substancji, jaka tworzy ciało Boga, nie czyni nas niepewnymi co do tego, że składa się ono z jakiejś duchowej substancji. Wypływa to bowiem z faktu, że jest On duchem, o czym naucza Pismo Święte, szczególnie u Jana 4:24.
Samoegzystencja to następny przymiot istoty Boga, jaki pragniemy przeanalizować. Przez samoegzystencję Boga rozumiemy niezależność Jego istnienia od wszelkich istot, wszelkich warunków i wszelkich rzeczy. Oznacza to, że nikomu nie zawdzięcza On Swego istnienia, że nikt nie dał Mu początku i że nikt Go nie podtrzymuje. Nie zawdzięcza On Swego istnienia ani jego trwania żadnemu warunkowi czy rzeczy. Istnienie jest częścią Jego natury. Pod tym względem jest On całkowicie odmienny od każdej innej istoty. Zaistnienie wszystkich innych istot było zależne od kogoś innego. Nawet te z Jego stworzeń, takie jak święci, którzy już osiągnęli lub osiągną stan nieśmiertelności, otrzymanie tej cechy zawdzięczają lub będą zawdzięczać Bogu. Wszystkie inne istoty zależne były od Niego nie tylko w swym powstaniu, lecz ich dalsza egzystencja jest zależna od Niego tak długo, jak długo będzie trwała. A zatem jest On jedyną samoegzystującą istotą we wszechświecie. Rozum uznaje to za prawdę, gdy wskazuje Boga jako Pierwszą Przyczynę, nie poprzedzoną przez żadną inną, i samoegzystującą.
Uczy o tym także Pismo Święte. Bóg bardzo uroczyście ogłosił Swą samoegzystencję, kiedy po raz pierwszy objawił tę cechę Mojżeszowi (2Moj. 3:14), mówiąc: „JESTEM, KTÓRY JESTEM. I rzekł: Tak powiesz synom izraelskim: JESTEM posłał mnie do was”. Jeszcze raz Jehowa stwierdza to słowami: „podniosę ku niebu rękę moją i rzekę: Żyję Ja na wieki” (5Moj. 32:40). Jego samoegzystencja wyraźnie jest stwierdzona w odniesieniu do sprawiedliwości lub grzechu człowieka: