Epifaniczny tom 1 – rozdział 3 – str. 127
Elementy składowe i wyższe pierwszorzędne łaski charakteru Boga
grzesznicy, miłość w swej radości szerzenia dobra będzie współpracować w niszczeniu złych.
Boska miłość będzie oczywiście używana w nagradzaniu tych, którzy w tej ostatniej próbie okażą się wierni. Radością będzie błogosławienie ich każdą dobrą przyjemnością, posiadaniem, stanem i postępem. Zanim zawołają, On odpowie; gdy jeszcze mówić będą, On wysłucha. Nadzwyczaj obficie Jehowa będzie zaspokajał każde ich pragnienie, co przez wieki będzie rodzić u nich miłość, ocenę, nadzieję, wiarę i posłuszeństwo. W ten sposób Boska miłość zwycięży błogosławieniem każdą dobrą rzeczą tych, którzy wykorzystają te błogosławieństwa dla korzyści i szczęścia własnego i innych oraz dla chwały i przyjemności Boga. Wszystkie uwagi przedstawione w tym artykule niewątpliwie dowodzą, że Bóg jest miłością. Jego wielka miłość wymaga naszej miłości, gdyż my miłujemy Go dlatego, że On nas najpierw umiłował.
W naszym traktacie o wyższych pierwszorzędnych przymiotach charakteru Boga przechodzimy obecnie do czwartego i ostatniego – mocy. W poprzednim rozdziale omówiliśmy moc Boga jako przymiot Jego istoty, w związku z czym w niniejszym rozdziale nie będziemy o niej mówić w tym znaczeniu. Jak sugeruje nasz temat, pragniemy tutaj raczej zbadać moc jako przymiot charakteru. Ktoś może zapytać, jaka jest różnica między mocą jako przymiotem Boskiej istoty a mocą jako przymiotem Boskiego charakteru? Odpowiadamy: ta pierwsza jest przymiotem Boskiego ciała, dzięki któremu Swą siłą może On dokonać wszystkiego, co chce; ta druga jest przymiotem Boskiego serca i umysłu, dzięki któremu wybiera On dobre postępowanie i trwa w nim z radosną wytrwałością pomimo przeszkód. Tak więc zewnętrzne dzieło stworzenia i zachowania wszechświata oraz realizacja Jego planu są przykładami mocy jako przymiotu Jego istoty, podczas gdy wewnętrzna siła woli niezbędna do wyboru czynienia dobra oraz trwania w czynieniu