Epifaniczny tom 1 – rozdział 3 – str. 98
Elementy składowe i wyższe pierwszorzędne łaski charakteru Boga
wykaże słuszność Boskiej sprawiedliwości w związku z ich dozwoleniem.
Sprawiedliwość Boga była czynnie zaangażowana w okup za Adama i jego rodzaj. Gdy Adam nie chciał wypełnić warunku, na podstawie którego dar życia mógł być przedłużany, Dawca miał słuszne prawo zabrać mu je. Tak jak Bóg był sprawiedliwy potępiając Adama i jego rodzaj za grzech, tak bez pełnego zadośćuczynienia sprawiedliwość nie mogła pozwolić na to, by ponownie otrzymał życie. Grzeszny człowiek nie mógł być tym zadośćuczynieniem, ponieważ sam nie zadowalał Boga z powodu swej grzeszności i spoczywającego na nim wyroku. Umarli także nie mogli dostarczyć okupu, ponieważ nie są w stanie niczego czynić (Kazn. 9:5, 6, 10). A ponadto, pozostają pod wyrokiem śmierci i jako tacy nie zadowalają sprawiedliwości. Tak więc mądrość zaplanowała przeniesienie Syna Bożego z duchowego na ludzki poziom istnienia. Takie przeniesienie z jednej natury do drugiej pozwoliło pominąć ludzkiego ojca dla naszego Pana. Sprawiedliwość nalegała na takie pominięcie, ponieważ potępione życie pochodzi od ojca. Gdyby Jezus posiadał ludzkiego ojca, wprowadziłoby Go to w stan grzechu i potępienia, co uniemożliwiałoby Boskiej sprawiedliwości przyjęcie Go jako zastępcy – okupu za Adama i jego rodzaj (Mat. 20:28; 1Tym. 2:5,6). Sprawiedliwość nie wymagała, lecz cieszyła się z tego, że przedludzkie Słowo stało się ciałem – człowiekiem (Jan 1:14). Sprawiedliwość nie żąda bowiem ofiary, lecz przyjmuje ją, jeśli ofiarujący dobrowolnie oddaje swe prawa Panu, pod warunkiem że ofiarujący ostatecznie nie ponosi straty z tego powodu. Przy karnacji Logosa – Słowa, jak brzmiało greckie imię naszego przedludzkiego Pana Jezusa – sprawiedliwość nalegała jednak na dwie rzeczy: (1) by stając się ciałem, Słowo nie stało się przez to grzeszne, ponieważ złem byłoby uczynienie bezgrzesznej istoty grzeszną; oraz (2) by jako ludzka istota był On dokładnym odpowiednikiem, okupem – równoważną