Epifaniczny tom 1 – rozdział 4 – str. 181
Niższe pierwszorzędne Łaski Boskiego Charakteru
Przede wszystkim Bóg spładza Swe dzieci. Bez spłodzenia dzieci nie można być prawdziwym ojcem, ponieważ akt spłodzenia jest podstawą ojcostwa. Pismo Święte wyraźnie uczy, że Bóg spłodził Jezusa i Jego naśladowców (Jan 1:14, 18; 3:16, 18; Jak. 1:3; 1Jan 5:1, 18). Nie powinniśmy oczywiście uważać Boskiego aktu spłodzenia Chrystusa za rzecz cielesną. Jest ono całkowicie duchowe. Nasieniem, przez które dokonuje się spłodzenie, jest Słowo Boże w odniesieniu do uświęcającej wiary i miłości (Jak. 1:18; 1Piotra 1:23). Matką, w której odbywa się spłodzenie, jest Przymierze Sary w trzecim, najszerszym znaczeniu tego słowa. Dostarcza ona innych prawd poza tymi, które rodzą uświęcającą wiarę i miłość prowadzące do spłodzenia z Ducha. Przy pomocy tych innych prawd karmi ona spłodzone zdolności zaszczepione w poświęconym umyśle i sercu. Prawdy te odpowiadają jaju i późniejszemu karmieniu przez ludzką matkę ludzkiego płodu. Jeśli ktoś zapyta, czym jest akt spłodzenia, odpowiemy: udzieleniem duchowych zdolności wszystkim organom mózgu osoby poświęconej. Zdolności te umożliwiają naszemu każdemu organowi mózgu sięganie ponad jego naturalne obiekty i wiązanie się z odpowiednimi rzeczami duchowymi. Na przykład nasze organy intelektualne w naturalny sposób sięgają i pojmują ludzką wiedzę. Po spłodzeniu z Ducha nasze intelektualne organy w dalszym ciągu są tak używane; jednak dzięki duchowym zdolnościom udzielonym im przez spłodzenie dodatkowo sięgają i pojmują wiedzę duchową. Podobnie jest z naszymi organami – uczuciami – serca, które w naturalny sposób sięgają do ludzkich obiektów, takich jak ludzcy rodzice, bracia, przyjaciele itp. Chociaż po spłodzeniu z ducha nasze uczucia w dalszym ciągu kierowane są do ludzkich rodziców itp., nasze organy uczuciowe dzięki zaszczepionym zdolnościom duchowym kierowane są także do naszych niebiańskich rodziców – Boga i Przymierza