Epifaniczny tom 1 – rozdział 5 – str. 217
Drugorzędne Łaski Charakteru Boga
zaniedbań, wiele upadków i wiele braków. By pozostać wśród nich spokojny, Bóg musiał używać wobec nas nieskwapliwości. Niektórzy z nas stali się Jego dziećmi na początku swego życia, lecz nie odnieśli takich korzyści, jakie odnieść powinni, a w niektórych przypadkach nie przynieśli niemal żadnych owoców. Niektórzy z nas spędzili być może większość swego życia na służbie grzechowi, błędowi, samolubstwu i światowości, a tę niewielką pozostałą jego część oddaliśmy Jemu, co w porównaniu z tym, co zmarnowaliśmy, wydaje się niemal niczym. Mimo to jest On dla nas uprzejmy i nieskwapliwy, długo i z miłością oczekuje na naszą reakcję na Jego pociąganie. Mierzone zasadą niedoskonałości, nasze najlepsze wysiłki można jedynie przyrównać do marszu chromego i kalekiego. Nieskwapliwość z pewnością niezbędna jest do tego, by uznawać nas za doskonałych, jak czyni to On przez zasługę naszego Pana i Zbawiciela. Gdyby przestał być nieskwapliwym wobec nas, bylibyśmy bezradni, a nasze szanse beznadziejne. Nigdy jednak tego nie czyni tak długo, jak długo nasze serce pozostaje we właściwym stanie wobec Niego. Św. Piotr zachęca nas, abyśmy właśnie tę wspaniałą zaletę tak niestrudzenie przejawiającą się wobec nas uważali za zbawienie (2 Ptr.3:9,15), ponieważ przez używanie jej – stopniowo przy pomocy łaski Bożej możemy być rozwinięci do zbawienia. Wychwalajmy zatem i uwielbiajmy Boga w Jego nieskwapliwości i pozwólmy jej potężnie tworzyć w nas takiego ducha wdzięczności i oceny, który skłoni nas do większej wierności i entuzjazmu w oddawaniu Jemu czci oraz w przynoszeniu Mu większych owoców Ducha Świętego.
Ponieważ nieskwapliwość Boga jest łaską drugorzędną, nie może On pozwolić jej na rządzenie Nim, gdyż tylko wyższe pierwszorzędne łaski mają taki urząd. Utrzymuje On zatem Swą nieskwapliwość w doskonałej kontroli. Czasami utrzymuje ją w stanie zawieszenia, powstrzymując jej działanie. Czyni to zawsze wtedy, gdy wymagają tego względy mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Dlatego w Piśmie Świętym czytamy, że przy pewnych okazjach jest On rozgniewany.