Epifaniczny tom 1 – rozdział 5 – str. 232
Drugorzędne Łaski Charakteru Boga
ten dosięgnie wszystkie narody, szczególnie chrześcijańskie, a w chrześcijaństwie zostanie szczególnie wylany na papiestwo, co doprowadzi do jego wiecznego zniszczenia. W tym czasie gniewu Bóg przestaje używać wcześniejszej powściągliwości wobec złych instytucji. Ponieważ cele dozwolenia na nie zostały niemal osiągnięte, ich upadek będzie wynikiem i przejawem Boskiego gniewu, który będzie płonął aż do końca. Widzimy zatem Jego wspaniałą powściągliwość, kiedy wymaga jej mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc. Widzimy też Jego wspaniałą powściągliwość zawieszoną zgodnie z wymogami tych samych zalet. Chwała niech będzie naszemu Bogu za Jego wszystkie dzieła – za dzieła powściągliwości i za dzieła gniewu, ponieważ wszystkie one dokonują się w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy dla ostatecznego dobra wszystkich!
Przebaczenie to kolejny drugorzędny przymiot charakteru Boga, jaki pragniemy przeanalizować. Przez przebaczenie rozumiemy zaletę serca i umysłu, dzięki której przestaje się żywić niezadowolenie lub urazę oraz wymierzać karę za zło, a w ich miejsce wprowadza się zadowolenie i przyjazne uczucia wobec winowajcy oraz rezygnuje się z wszelkiej kary stosownej za takie zło. Zgodnie z tą definicją, przebaczenie składa się z dwóch elementów: (1) wewnętrznej aktywnej cechy oraz (2) aktu zewnętrznego. Zakłada ona, że ktoś został skrzywdzony i że krzywda ta doprowadziła do powstania niezadowolenia i urazy u skrzywdzonej osoby, która w takiej czy innej formie ma coś przeciwko winowajcy. Tym czymś jest kara za zło. Kara, jaką wymierza lub próbuje wymierzyć winowajcy, może być po prostu karą umysłową, słowną lub wyrażoną czynem. Kara może mieć aspekt negatywny – powstrzymanie pewnych korzyści lub pozytywny – wyrządzenie pewnej szkody. W takich warunkach działa przebaczenie. Usuwa ono niezadowolenie i urazę żywioną wobec krzywdzącego, przyjmuje postawę zadowolenia i przyjaznych uczuć wobec niego oraz rezygnuje z negatywnej czy pozytywnej