Epifaniczny tom 1 – rozdział 5 – str. 239
Drugorzędne Łaski Charakteru Boga
ludzkiego serca, bardziej serdecznie od najbardziej spontanicznego ukochanego, bardziej ochoczo od najbardziej dobroczynnego z dobroczyńców. Jego przebaczenie jest zupełne. Przebacza nie tylko małe słabości, lecz także te wielkie. Przebacza nie tylko część naszych grzechów możliwych do przebaczenia, lecz także całą resztę. Przebacza nie tylko nasze grzechy wobec człowieka, lecz także te popełniane wobec Niego. Przebacza nasze wszystkie grzechy. Odsuwa je wszystkie tak daleko od nas, jak daleko znajduje się wschód od zachodu. Bez względu na to, czy są one liczne czy nieliczne, wielkie czy małe, bezpośrednie czy ukryte, mocne czy słabe, potworne czy trywialne – zawsze jest gotowy przebaczyć je wszystkie, ponieważ wiedział o nich wszystkich i zaplanował ich przebaczenie na długo wcześniej, zanim zwróciliśmy się do Niego o przebaczenie.
Jego przebaczenie jest niezmienne. Niektórzy ludzie przebaczają na chwilę, a potem są niezadowoleni, urażeni i obrażeni z powodu zła, jakie już przebaczyli. Nie tak jest z Jehową: On przebacza na zawsze. Nie pamięta przebaczonych grzechów ani nikczemności. Nasze życie po przebaczeniu staje się dla Niego nową księgą, na stronach której nie widać żadnych niedoskonałości ani błędów. Nie karci nas za grzechy z przeszłości. Nie przypomina nam o nich. Traktuje nas tak, jak gdyby nigdy nie miały one miejsca. Nie zachowuje ich, by wykorzystać je na naszą niekorzyść. Nawet tych, którzy po poświęceniu się Mu opuszczają Go, nie obciąża grzechami, które im przebaczył, lecz tylko tymi, które bez pokuty miłują i uprawiają później. Przebacza łaskawie. Przebaczanie sprawia Mu przyjemność. Jego serce napełnia się radością z przebaczania. Największą radością w niebie z powodu jednego pokutującego grzesznika lub jednego błądzącego dziecka Bożego, które ponownie zwraca się do Pana – jest radość, jaką przeżywa własne serce Boga. Sprawia, że ten, któremu choćby częściowo przebaczył, odczuwa radość, jaką odczuwa