Epifaniczny tom 1 – rozdział 5 – str. 259
Drugorzędne Łaski Charakteru Boga
Następnym drugorzędnym przymiotem charakteru Boga, jaki przeanalizujemy, jest szczodrość. Omówiliśmy już niższą pierwszorzędną łaskę przezorności, w kontraście do której stoi szczodrość. Przypominamy sobie, że przezorność jako niższa pierwszorzędna łaska powstaje z używania jako sługi sprawiedliwości i świętości naszego zamiłowania do zdobywania i zachowywania, które działa przez uczuciowy organ zdobywania. Gdy pozwolimy, aby chęć zdobywania przejęła nad nami kontrolę, uczyni nas ona chciwymi i skąpymi. Jednak gdy mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość tłumią jej wysiłki do sprawowania kontroli, stajemy się szczodrzy, tj. wspaniałomyślni w pragnieniu pomyślności i obfitości dla innych oraz udzielaniu naszych dóbr innym, szczególnie potrzebującym. Szczodrość jest zatem zaletą zarówno w sferze uczuć, jak i czynów. W uczuciach czyni nas ona szczęśliwymi z pomyślności innych. Nie pozwala nam zazdrościć im dobrobytu, chciwie pożądać ich zysków, dążyć do przywłaszczenia sobie nabytych przez nich dóbr ani krzywdzić ich nieuczciwą konkurencją. Rodzi w nas uczucie wspaniałomyślności wobec nich, zadowolenia z ich dobrobytu, chęci pomagania im w powiększaniu ich dobrobytu oraz hojności w udzielaniu im w ich potrzebach naszych zasobów, tzn. tym, którzy na to zasługują oraz tym, którzy są w potrzebie. Szczodrość czyni nas zatem wspaniałomyślnymi i dobroczynnymi w duchu, jak również wspaniałomyślnymi i łaskawymi w działaniu. Dzięki takiej wspaniałomyślności chętnie poświęcamy nasz czas, talenty, siłę, środki, wpływy itp. w celu błogosławienia i wspierania innych. Nie pozwala ona nam na skąpstwo ani samolubstwo. Zaleta ta jest szczególnie aktywna u osób o skłonnościach filantropijnych i charytatywnych. Swe dochody hojnie przeznacza na postęp społeczny, instytucje dobroczynne, takie jak przytułki, szpitale itp., na wyższe sprawy życia, takie jak religia, edukacja, sztuka, nauka i ruchy reformatorskie czy umoralniające, jak również na zaspokajanie bardziej osobistych potrzeb. Jest to przede wszystkim zaleta entuzjasty jakiejś sprawy, filantropa i reformatora.