Epifaniczny tom 1 – rozdział 5 – str. 280
Drugorzędne Łaski Charakteru Boga
Bogu, podczas gdy bezbożny Achab i Izabela marnie zginęli. Królowie i prorocy, szlachta i pospólstwo, kapłani i lud Izraela w swych różnych doświadczeniach są licznymi dowodami bezstronności Boga.
Zesłanie przez Boga Jego Syna jako Zbawiciela wszystkich jest znamiennym wyrazem Jego bezstronności. Wybranie niektórych dzięki posiadanej przez nich zalecie wiary, która czyni ich odpowiednimi do obecnej próby do życia, a odrzucenie od wyboru innych z powodu ich niewiary, która czyni ich nieodpowiednimi do obecnej próby do życia, jak również zachowanie ich na próbę wtedy, kiedy nie będzie niezbędna nie posiadana przez nich zaleta wiary – to poruszające dowody bezstronności Boga, dowodzące, że w udzielaniu Swych łask kieruje się On odpowiednim lub nieodpowiednim charakterem danej jednostki, a nie względami zewnętrznymi. Tę samą zaletę zdradza wybranie przez Niego biednych tego świata, pełnych wiary, zamiast mądrych, potężnych, zacnych i roztropnych (Jak. 2:5; 1Kor. 1:26-29; Mat. 11:25-27). Odrzucenie przez Boga nieposłusznych Izraelitów (np. nauczonych w Piśmie i faryzeuszy itp.) i wybranie bojących się Boga pogan (Korneliusza, Tytusa itd.) dowodzą działania tej samej zalety. Zasada ta ujawniała się również w okresie między żniwami w niezliczonych przykładach zarówno wybieranych, jak i nie wybieranych jednostek. Znamiennie była ona widoczna w paruzji – wielcy, mądrzy, potężni i bogaci byli pomijani, a główne miejsce otrzymał „sprzedawca koszul”, ponieważ bezstronność działająca w oparciu o właściwe zasady pokazała Bogu, iż było to najlepsze dla wszystkich zainteresowanych. Podobnie, tylko wierni z chrześcijan zostali zaszczyceni prawdami żniwa, a niewiernym pozwolono popadać w różnego rodzaju fantazje. Wiernych zachował On w prawdzie, podczas gdy niewiernym pozwolił upaść w przesiewaniach żniwa, zawsze przywracając do łaski tych, którzy pokutowali. Ta sama zasada działa w epifanii: