Epifaniczny tom 1 – rozdział 6 – str. 303
Trzeciorzędne Łaski Charakteru Boga
nam współczesnych aż po Adama. Stanie się to przez zniesienie wyroku śmierci, obudzenie umarłych, udzielenie dokładnej znajomości prawdy, umieszczenie w warunkach niesprzyjających błędowi i grzechowi, a sprzyjających prawdzie i sprawiedliwości, popychanie ich w kierunku Chrystusa i doprowadzanie wszystkich do poświęcenia, zapraszanie i wspomaganie ich na gościńcu sprawiedliwości oraz oferowanie wszystkim Ducha Świętego, uczenie przez doświadczenie o korzyściach wynikających ze sprawiedliwości oraz niekorzyściach wynikających z grzechu, podnoszenie posłusznych do ludzkiej doskonałości i udzielanie wiernym wiecznego życia na ziemi zamienionej w raj. Dzieło to będzie wymagało całego Tysiąclecia i będzie imponującym wyrazem gorliwości Jehowy. W wiekach następujących po Tysiącleciu gorliwość Boga znajdzie wieczną sferę działalności w planach, jakie posiada On dla nowo stwarzanych istot w światach wokół nas. Sprosta ona każdemu oczekiwaniu, ponieważ „dokona tego gorliwość Pana zastępów”.
Umiarkowanie to następny trzeciorzędny przymiot charakteru Boga, jaki zajmie naszą uwagę. Jak wszystkie pozostałe łaski trzeciorzędne, jest ono zaletą złożoną. Podkreśliliśmy już ten fakt, mówiąc, że umiarkowanie powstaje w wyniku połączenia przede wszystkim wiary, nadziei, samokontroli, cierpliwości, pobożności, miłości braterskiej i bezinteresownej (wyższych pierwszorzędnych łaski); po drugie taktu, odpoczynku, troskliwości i przyjacielskości (niższych pierwszorzędnych łask); a po trzecie pokory, nieskwapliwości i powściągliwości (łask drugorzędnych) i jest równowagą umysłu i serca. Zgodnie z powyższym umiarkowanie angażuje pewne łaski pierwszorzędne i drugorzędne w celu osiągnięcia i zachowania równowagi myśli, uczuć, słów i czynów. Można je określić jako zaletę unikającą krańcowości w myślach, uczuciach, słowach i czynach i wprowadzającą szczęśliwy stan usposobienia oraz sposób jego wyrażania. Żaden ekstremista nie jest umiarkowany. Umiarkowana osoba unika krańcowości. W swym postępowaniu trzyma się środka, co daje