Epifaniczny tom 1 – rozdział 6 – str. 318
Trzeciorzędne Łaski Charakteru Boga
przez cały ten wiek cechuje różnorakie postępowanie Boga z tymi, których – obrazowo mówiąc – znalazł On w gnoju i których wynosi do członkostwa Swej własnej rodziny, natury i tronu? Ta wspaniała zaleta tylko w nieco mniejszym stopniu jaśnieje blaskiem w Jego postępowaniu z niższymi klasami wybieranymi z ludzkości – Starożytnymi Godnymi, Wielką Kompanią i Młodocianymi Godnymi.
Ta sama błogosławiona zaleta przejawia się w odniesieniu do ludzkich wrogów Jego wybrańców Starego i Nowego Testamentu. Był wielkoduszny w unicestwieniu przedpotopowego świata, mieszkańców miast na równinie i narodów Kanaanu. Jak to możliwe? Stali się oni wszyscy tak zepsuci – pod względem moralnym, a większość z nich także i fizycznym – że aktem miłosierdzia było wprowadzenie ich w stan śmierci aż do Wieku Tysiąclecia, kiedy to otrzymają niezbędną pomoc do wyjścia z tego stanu zepsucia. Takie potraktowanie ich było miłosierdziem także dla innych, gdyż miało na celu zachowanie ich przed skażeniem się takim zepsuciem. Postępując z nimi w ten sposób, Bóg okazał wielkoduszność, chociaż nieoświecony świat grzeszników nie rozumie tego w ten sposób. To samo dotyczy wyroków Boga na wrogów Izraela w okresie sędziów, królów, wygnania i powrotu po wygnaniu. Jeszcze bardziej stosowne jest to w odniesieniu do postępowania Boga z zatwardziałym Izraelem w Wieku Ewangelii. Najbardziej odpowiednie zastosowanie ma ona w postępowaniu Boga z odstępczym chrześcijaństwem przez cały obecny wiek, jak również przy końcu tego wieku, kiedy to wielki ucisk uczyni zupełny koniec tego systemu. Wybiegając w przyszłość do tych, którzy po próbie 100 lub 1000 lat zostaną usunięci we wtórej śmierci, fakt zaoszczędzenia im tragedii wiecznego życia w smutku i złu oraz fakt zaoszczędzenia sprawiedliwym cierpienia z wiecznego kontaktu z takimi w jasnym świetle ukazuje oczywiście wielkoduszność, dobroć Boga w usunięciu niepoprawnych, gdy dowiodą, że nie są godni życia.