Epifaniczny tom 1 – rozdział 7 – str. 398

Fałszywe poglądy niewiary  na temat Boga

      Nie spieralibyśmy się ze Spencerem, gdyby mówiąc o tym, że Bóg jest niezbadany, miał na myśli to, że nie możemy w pełni zrozumieć Boga, ponieważ z pewnością nie rozumiemy Jego natury. Nie znamy kształtu Jego ciała, brzmienia Jego głosu (Jan 5:37). Nie znamy też substancji, z jakiej lub z jakich składa się Jego ciało. Biblia uczy, że nasza wiedza o Nim nie jest pełna, lecz zdecydowanie częściowa (1Kor. 13:12). Wysokość i głębokość, długość i szerokość Jego zalet przekraczają nasze możliwości pojmowania. Za psalmistą musimy przyznać, że są one dla nas zbyt wielkie i zbyt cudowne. Następujące wersety aż nadto potwierdzają taką myśl: Ijob 5:8,9; 26:14; 11:7-9; 37:23; 1Kor. 2:16; Psalm 139:6; 145:3; Kaz. 11:5; Izaj. 40:28; Efez. 3:8. Gdyby Spencerowi chodziło o brak naszej zdolności do pełnego zrozumienia Boga, powiedzielibyśmy „Amen” jego słowom, tak jak uczą o tym powyżej zacytowane wersety. Lecz Spencer ma przez to na myśli coś więcej. Odrzuca możliwość poznania czegokolwiek więcej na temat tej Wielkiej Mocy prócz faktu, iż jest Ona Pierwszą Przyczyną – nieskończoną i absolutną. Choć wiele z dzieci Pana twierdziło, że praktycznie wie wszystko o Bogu i posunęło się w tym przekonaniu znacznie ponad to, co jest napisane, i choć stanowisko Spencera jest dla nich odpowiednią naganą – to jednak twierdzenie, że wiemy wyłącznie o istnieniu tej Wielkiej Mocy oraz Jej Nieskończoności i Absolucie zbyt daleko popada w drugą krańcowość. Podstawowym błędem Spencera jest utożsamianie dwóch różnych twierdzeń: (1) nie wiemy i nie możemy wiedzieć wszystkiego o Bogu; (2) nie wiemy i nie możemy wiedzieć o Bogu niczego. Pierwsze twierdzenie jest prawdziwe, a drugie fałszywe, i jako takie nie może być utożsamiane z pierwszym, jak czyni to Spencer.

      Jezus uczył nas, że Bóg jest duchem i często zatrzymywał się przy Jego wielu przymiotach istoty i charakteru, jak również Jego relacji wobec ludzkości i świata. Omówiliśmy już Boskie przymioty istoty i charakteru, gdzie przytoczyliśmy

poprzednia stronanastępna strona