Epifaniczny tom 1 – rozdział 7 – str. 445
Fałszywe poglądy niewiary na temat Boga
przejdziemy do rozważenia trzeciej zasady wyznania deistów – ludzkiej nieśmiertelności.
Pogląd deizmu na przyszłe życie człowieka usprawiedliwia zbadanie go przez nas, ponieważ wynika z niego fałszywy pogląd na naturę człowieka, któremu przeczy właściwy pogląd o Bogu. Propaguje on także fałszywy pogląd o samym Bogu. Jeśli chodzi o przyszłe życie człowieka, niewielu deistów całkowicie mu zaprzecza i niewielu sądzi, że śmierć kończy dla człowieka wszystko. Są też deiści, którzy uważają, że najbardziej zdegradowani z ludzkości nie dostąpią żadnego przyszłego życia, którego spodziewają się jednak dla innych. Zgodnie z naukami rozpowszechnionymi we wszystkich pogańskich krajach ogromna większość deistów wierzy jednak w naturalną wrodzoną nieśmiertelność człowieka: że tak naprawdę człowiek wcale nie umiera, lecz przez to, co wydaje się być śmiercią, przemienia się w istotę duchową i żyje dalej. Według tego poglądu prawdą jest, że człowiek wydaje się umierać, lecz w wyniku swej wrodzonej budowy w rzeczywistości żyje dalej w zmienionej formie. Zgodnie z tym poglądem staje się wtedy duchem i jako taki żyje bez końca. Istnienie złych i dobrych ludzi skłoniło kilku bardziej myślących deistów do odrzucenia tego poglądu jako z konieczności oznaczającego wieczne męki dla złych; natomiast płytko myślący i optymistyczni deiści, którzy swe tęsknoty i pragnienia wiecznej szczęśliwości dla ludzkości biorą za dowody istnienia takiej szczęśliwości i którzy nie przejmują się wymogami sprawiedliwości w stosunku do złych – uważają, że skoro wszyscy tak wiele wycierpieli w tym życiu, i to w dużym stopniu bez ich winy, ponieważ było ono ich udziałem głównie z powodu dziedziczności i środowiska – Bóg jest przez sprawiedliwość zobowiązany zrekompensować zmarłym te ziemskie cierpienia przez udzielenie im wiecznego szczęścia. Tacy deiści nie wierzą w zmartwychwstanie; jest ono ostatnią rzeczą, jakiej by pragnęli, ponieważ według nich słabości charakteru człowieka są wynikiem upadłych skłonności ciała; po uwolnieniu się