Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 543
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
Ojca, Syna i Ducha Świętego w dziele stworzenia, zachowania i zbawienia dowodzi trójcy. Ze strony Syna współpraca ta polega na funkcji Narzędzia, a ze strony Ducha na Boskich przymiotach.
Trynitarze doszukują się szóstego pośredniego dowodu trójcy, wykazując że Duch Święty jest osobą. Sądzą, że znajdują ten dowód w fakcie, iż Biblia mówi o Duchu jako myślącym (1 Kor.2:10), czującym (Efez.4:30) oraz pragnącym (1 Kor.12:11). Zgadzamy się, że Duch myśli, czuje i pragnie, co dowodzi osobowości Ducha w znaczeniu Boskiego usposobienia, Jego umysłu, serca i woli w Nim Samym, naszym Panu, świętych aniołach oraz świętych ludziach. Osobowość Ducha Świętego nie jest bowiem osobą, lecz jest Ojcem, Synem, dobrymi aniołami i świętymi w ich usposobieniach. Wierzymy w osobowość Ducha Świętego, lecz zaprzeczamy, że Duch Święty jest osobą. Żadne usposobienie nie jest osobą, jest ono ogólną sumą umysłowych, moralnych i religijnych zalet tworzących osobowość. Tak więc Duch Boży w drugim znaczeniu tego słowa jest ogólną sumą umysłowych, moralnych i religijnych zalet Boga, Chrystusa, dobrych aniołów i świętych ludzi w ich osobowościach. Jednak ogólna suma zalet umysłowych, moralnych i religijnych nie jest osobą. Są to raczej przymioty danej osoby, które nie powinny być mylone z samą osobą. W ten sposób upada szósty rzekomy pośredni dowód trójcy. Trynitarze próbują także dowieść swych racji na temat Ducha Świętego jako osoby odwołując się do zaimków rodzaju męskiego użytych w odniesieniu do niego u Jana 14:17,26; 15:26; 16:7,8,13-15.
W tej kwestii mamy kilka odpowiedzi: (1) Trynitarscy tłumacze w sekciarski sposób nagięli następujące tłumaczenia: Jana 14:17, gdzie w języku greckim wszystkie zaimki odnoszące się do Ducha Świętego są rodzaju nijakiego; Jana 14:26, gdzie jeden z dwóch jest rodzaju nijakiego; Jana 15:26, gdzie jeden z trzech jest rodzaju nijakiego; oraz Jana 16:7,8,13-15,