Epifaniczny tom 11 – rozdział 1 – str. 24
Niewola Izraela i przygotowanie do wyzwolenia
uczonych w Piśmie i faryzeuszy można znaleźć w przypowieściach o synu marnotrawnym oraz o faryzeuszu i celniku modlących się w świątyni, w krytyce Jezusa wobec Szymona za potępianie grzesznicy, która omyła Jego nogi łzami i wytarła je własnymi włosami, a szczególnie w potępieniu ich przez Niego w Mat. 23. Odrzucenie Mojżesza przez krzywdzącego Hebrajczyka jest typem odrzucenia, i to aż na śmierć, naszego Pana przez stronnictwo klerykalne, jak sugeruje Szczepan (Dz.Ap. 7:35). Uważali oni bowiem, że Jezus dąży do zniszczenia ich jako klasy („czy myślisz mnie zabić?”). Sądzili tak na podstawie tego, że zyskał licznych zwolenników ich kosztem, a także na podstawie tego, że przeciwstawiał się ich postępowaniu. Strach Mojżesza, iż wyszło na jaw, że zabił Egipcjanina jest typem obawy naszego Pana wśród pokus (na pustyni, w Getsemane), że przeciwstawianie się przez szatana i jego sług Jego działaniom, zmierzającym do zniszczenia grzechu, wyjawiło (przeciwnie do Jego wysiłków ukrywania tegoż) Jego mesjańskie dzieło niszczące grzech. Tak obawiał się niekorzystnego rozwoju wypadków dla Siebie, że drżał na myśl o związanej z tym jeszcze większej opozycji jako zbyt silnej do zniesienia przez Niego, jak na przykład pokazują Jego doświadczenia w Getsemane. To, że Faraon dowiedział się o tym zabójstwie (w. 15) ilustruje szatana, który z powodu swojej niezdolności do nakłonienia Jezusa do grzechu i zniechęcenia do ofiary uświadamia sobie, że Jezus zabija grzech w Swoich osobistych kontaktach z grzechem oraz w Swej ofierze za niego. Usiłowanie zabicia Mojżesza przez faraona za ten czyn obrazuje wysiłki szatana, których kulminacją było ukrzyżowanie naszego Pana, by zmusić Go do grzechu, a tym samym do śmierci jako grzesznika. Ucieczka Mojżesza jest typem zwycięstwa naszego Pana jako nowego stworzenia w śmierci Jego człowieczeństwa oraz Jego zmartwychwstania w Boskiej naturze. Udanie się przez Mojżesza do ziemi Madiańskiej reprezentuje wniebowstąpienie naszego Pana. Studnia, przy której usiadł Mojżesz, przedstawia Stary Testament jako ówczesny skarbiec prawdy, wody żywota. Siedzenie tam ilustruje zajmowanie się przez naszego Pana naukami Starego Testamentu poprzez służbę Apostołów oraz innych sług prawdy,