Epifaniczny tom 11 – rozdział 1 – str. 25
Niewola Izraela i przygotowanie do wyzwolenia
od Pięćdziesiątnicy aż do końca Żydowskiego Żniwa – od 33 do 69 r. n.e.
(17) Kapłan (w. 16) Madianitów, Raguel (przyjaciel Boga) oraz Jetro (znakomitość, nadzwyczajność), jest typem Boga: Jetro jako Boga mądrości i sprawiedliwości, natomiast Raguel jako Boga miłości i mocy. Jego siedem (liczba Boskiej zupełności) córek, które były pasterkami, reprezentuje ogół prawdziwych sług Boga w Izraelu, jeszcze nienawróconych na chrześcijaństwo. Wypasanie przez nie stad Raguela ilustruje, jak prawdziwi słudzy Boga w niechrześcijańskim kraju usiłowali udzielać każdej ilości prawdy, jaką mogli pozyskać ze Starego Testamentu, tym Izraelitom, którzy poddawali się ich służbie. Wyciąganie przez nie wody ze studni obrazuje studiowanie i poznawanie przez izraelskich sług prawdy nauk Starego Testamentu i przyswajanie ich sobie. Napełnianie przez nie koryt reprezentuje pełne przygotowywanie przez nich lekcji na temat nauk Starego Testamentu, tak by mogli udzielać ich tym, którymi się opiekowali. Pasterzami (w. 17), którzy ich odganiali, byli nauczeni w Piśmie, faryzeusze i saduceusze – żydowski kler – którzy sekciarsko sprzeciwiali się prawdziwym izraelskim sługom prawdy Starego Testamentu, jaka wtedy była na czasie dla nienawróconych prawdziwych Izraelitów. Jedną z metod używanych w tym celu przez złych pasterzy było zaszczepianie błędu; inną – wpajanie ludzkich tradycji; kolejną – oszczerstwo; jeszcze inną – opozycyjna propaganda. Przeciwstawienie się pasterzom przez Mojżesza jest typem objawiania i karcenia przez naszego Pana tyrańskiego kleru w Izraelu za pośrednictwem Apostołów i innych sług prawdy. Pomoc udzielona przez Mojżesza córkom Raguela jest typem Jezusa udzielającego podstaw chrześcijaństwa przez Apostołów itd. takim izraelskim sługom prawdy, którzy sprzeciwiali się żydowskiemu klerowi. Napojenie ich stad przez Mojżesza obrazuje Jezusa, który za pośrednictwem Apostołów itp. podał elementarne chrześcijańskie nauki naśladowcom takich izraelskich sług prawdy Starego Testamentu. Ten antytyp przebiegał jako pierwszy etap propagandowej działalności chrześcijańskiej wobec prawdziwych Izraelitów, począwszy od Pięćdziesiątnicy aż do końca Żydowskiego Żniwa,