Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 101
Próby wyzwolenia
przybycia Mojżesza i Aarona do Egiptu aż do opuszczenia Egiptu przez Izrael, dotyczącego warunków w czasie pierwszego i drugiego etapu drugiego adwentu naszego Pana – zauważymy, że ta część typu nie odnosi się tylko do Paruzji, lecz także do Epifanii. Zwracaliśmy już uwagę na ten fakt jako pokazany we wcześniej omawianych typach. Badając 2Moj. 6:14-27, znajdziemy kolejne bardzo mocne dowody, potwierdzające ten sam fakt. Zauważmy, że po podaniu genealogii oraz wymienieniu wśród nich Mojżesza i Aarona, fragment ten, w wersetach 26, 27, stwierdza: „To jest ten Aaron i Mojżesz, do których mówił Pan: Wyprowadźcie [przez prywatną służbę] synów izraelskich (…) według hufców ich [grup wojowników dla Pana – kapłanów Paruzji oraz kapłanów, Lewitów i dwanaście świeckich pokoleń Epifanii]. To oni [Mojżesz i Aaron, działający antytypicznie w funkcji szczególnego Boskiego Ambasadora oraz szczególnego rzecznika tego Ambasadora w czasie Paruzji i Epifanii] mówili [przez swą służbę publiczną] do faraona, króla Egiptu, aby wyprowadzić synów izraelskich z Egiptu. To jest ten Mojżesz i Aaron [nie antytypiczny Mojżesz i Aaron z marszu po pustyni do Morza Czerwonego i przejścia przez morze, nie antytypiczny Mojżesz i Aaron z marszu do Synaju, nie antytypiczny Mojżesz i Aaron z Synaju, nie antytypiczny Mojżesz i Aaron z podróży po pustyni, począwszy od Synaju, nie antytypiczny Mojżesz i Aaron uderzający w skałę i w wyniku tego niedopuszczony do Kanaanu]”. Te definiujące i ograniczające wyrażenia są tutaj umieszczone po to, by w antytypie umożliwić nam dokładne rozpoznanie okresu antytypów Mojżesza i Aarona, który jest nam tutaj przedstawiany. Dowodzą one, że z punktu widzenia typu ich służba od czasu przybycia do Egiptu do czasu jego opuszczenia pokazuje wyzwalające działania Jezusa i Kościoła w czasie Paruzji i Epifanii. Fakt ten pozwala nam zrozumieć główne antytypy genealogii z 2Moj. 6:14-25 jako należące do Paruzji i Epifanii,