Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 81
Próby wyzwolenia
pragnąc uwolnienia z jego niewoli oraz wolności, jaką daje służba Bogu. Bezlitosne okrucieństwo faraona, nakazującego przełożonym i nadzorcom uciskanie Izraelitów większą i bardziej wyczerpującą pracą (w. 9), jest obrazem polecenia szatana, by wzmóc nieszczęścia sprowadzane na ludzi przez grzech, błąd, samolubstwo, światowość, proces umierania oraz liczbę ludzi wchodzących w stan śmierci. Antytypiczni przełożeni otrzymali takie polecenie od szatana przez bezpośrednie zgromadzenie ich do tego diabelskiego dzieła (Żyd. 2:15); natomiast reformatorzy (nadzorcy nad ludźmi) otrzymali takie polecenie przez okoliczności, które szatan wprowadził w ich życiu na kilka sposobów: (1) przez celowe doprowadzenie ich do popierania tego, co dla konserwatystów wydawało się radykalne i bardzo samolubne, a następnie przez odwołanie się do samolubnych interesów konserwatystów niweczących wysiłki reformy, np. popieranie bimetalizmu [system pieniężny oparty na dwóch metalach, złocie i srebrze – przypis tł.] przez p. Bryana itp.; (2) przez doprowadzenie do większego lub mniejszego narażenia na niepowodzenie ich zasad i praktyk reformy ze względu na wymogi praktyczne – doraźne korzyści – co także spotęgowało dotkliwość klątwy; (3) przez czynienie bardziej lub mniej korzystnym dla niektórych z nich porzucenia ich agitacji na rzecz reformy; (4) przez postawienie ich na takich stanowiskach, które z mniej lub bardziej samolubnych względów popychały ich do różnic między nimi; (5) przez udzielanie im pewnych niewielkich sukcesów, gdy była tego potrzeba; (6) szczególnie zaś przez ciągłe sugestie, wewnętrzne i zewnętrzne, przemawiające do ich pragnień kontynuowania takiego postępowania, jakiego on pragnął. Polecenie faraona (w. 9), by przełożeni i nadzorcy zniechęcali ludzi do słuchania próżnych (dosłownie: zwodniczych) słów, insynuując, że właśnie taka była agitacja Mojżesza i Aarona, jest typem polecenia szatana, by szczególne trzy zarysy klątwy (grzech, błąd i śmierć) oraz reformatorscy przywódcy wśród ludzi przez czyny i nauki próbowali obalać paruzyjne i epifaniczne nauki Jezusa i Kościoła – dotyczące uwolnienia na zawsze ludu Bożego od władzy i ucisku szatana – jako błędne, niepraktyczne, nieoparte na faktach, nierozsądne i niebiblijne.