Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 85
Próby wyzwolenia
oni sami i ich podwładni muszą wyrabiać tyle samo cegieł, co wtedy, gdy słoma była dostarczana.
(16) Na podstawie oskarżenia przełożonych z wersetu 14 oraz na podstawie słów nadzorców z wersetu 15 wnioskujemy, że nadzorujący zniewolonych Izraelitów poza pilnowaniem niewolników także sami musieli wyrabiać cegły. Jest to oczywiście widoczne i w antytypie. Przywódcy reformatorscy nie tylko bowiem mieli zadanie nadzorowania ludu Bożego uciskanego samolubstwem, światowością, grzechem, błędem i śmiercią, lecz sami także musieli przechodzić ucisk z rąk tych antytypicznych przełożonych. Czynne protesty, często połączone ze słowami, przeciwko tym antytypicznym uciskom są antytypem pytania nadzorców zadanego faraonowi: „Dlaczego tak postępujesz ze sługami swoimi?” Słowa: „Słudzy twoi są bici” przedstawiają czynne i słowne protesty przeciwko uciskowi, jaki grzechy i błędy ich własne oraz innych, a także proces umierania, sprowadził na reformatorów. Przykładem takich antytypicznych protestów jest słowny i czynny protest p. Bryana przeciwko uciskowi wynikającemu ze złego traktowania, jakie sprowadziły na niego grzeszność i błędy p. Darrow w czasie ewolucyjnego procesu w Dayton, Tenn., w roku 1925, prowadzącego do jego rzeczywistej śmierci. To, że nadzorcy obciążali winą ludzi faraona, szczególnie jego przełożonych (w. 16), przedstawia publiczne słowne i czynne obciążanie przez reformatorów winą antytypicznych Egipcjan, szczególnie grzechu, błędu i śmierci, działających przez antytypicznych Egipcjan. To właśnie te wysiłki nadzorców, zmierzające do przyniesienia ulgi Izraelowi, pozwoliły nam zrozumieć, że są oni typem reformatorów.
(17) Odpowiedź faraona (w. 17,18) w typie i antytypie oznacza to samo, co zauważyliśmy powyżej w czasie rozważania wersetów 7, 8, które on tutaj przywołuje, powtarzając jednocześnie słowo „próżnujecie” w celu podkreślenia tej myśli w typie i antytypie. Niepotrzebne są zatem dalsze wyjaśnienia tych wersetów. Podobnie jak w wersetach 7 i 8, odpowiedzi tej udzielił on oczywiście czynami, a nie słowami. Dostrzeżenie przez nadzorców (w. 19) swej ciężkiej sytuacji jest typem tego,