Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 89
Próby wyzwolenia
pragnienia praktycznych rezultatów z podjętych wysiłków, liczenia się z tymczasowymi porażkami, cierpliwości wśród odwlekanej nadziei, modlenia się o dzieło Pana, ufności w mówieniu Bogu o wszystkich świętych uczuciach naszego serca oraz ufności i korzystania ze służby naszego Pana jako Najwyższego Kapłana za nas dla naszego rozwoju.
(20) Przechodzimy obecnie do analizy 2Moj. 6. Ostatnie dwa wersety 2Moj. 5 zwróciły naszą uwagę na to, z jakim bólem Mojżesz (i Chrystus) przyjęli wzmożony ucisk ludu, będący wynikiem ich pierwszych wysiłków wyzwolenia. 2Moj. 6:1-13 pokazuje reakcję Boga w postaci zachęcania Jego typicznego i antytypicznego Posłańca. Jeśli faraon sądził, że poradzi sobie z Bogiem Izraela, poprzez gorzkie doświadczenie miał poznać, że jest inaczej, co jest typem poglądu szatana, że może sobie poradzić z Bogiem antytypicznego Izraela, z Bogiem całego wszechświata. Doświadczenie miało go jednak nauczyć, że jest inaczej. Typiczna zachęta udzielona przez Boga Mojżeszowi (w. 1) reprezentuje zachętę, jakiej Bóg udzielił naszemu Panu w Jego współczującej trosce z powodu wzmożonej surowości klątwy narzuconej przez szatana, by przeciwdziałać pierwszym wysiłkom naszego Pana w celu wyzwolenia antytypicznego Izraela. Jeśli faraon i szatan podjęli kroki przeciwdziałające, Bóg miał podjąć przeciwko nim środki zdecydowanie bardziej skuteczne, zarówno w typie jak i antytypie („Teraz ujrzysz, co uczynię faraonowi”). Tak jak Mojżesz nie znał z góry wszystkich szczegółów dotyczących Boskich środków, jakie miał podjąć przeciwko faraonowi („Teraz ujrzysz”), tak nasz Pan przed drugim adwentem nie otrzymał od Boga wiedzy na temat wszystkich szczegółów Boskich środków, jakie miały być podjęte przeciwko szatanowi w czasie Paruzji i Epifanii naszego Pana. Tak jak wiele z nich zostało pozostawionych do wyjaśnienia Mojżeszowi dopiero po podjęciu przez niego rzeczywistego dzieła wyzwalania Izraela – i to dopiero wtedy, gdy miały one być wprowadzone w czyn – tak wiele szczegółów, jakie nasz Pan miał wykonać w czasie misji drugiego adwentu,