Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 90
Próby wyzwolenia
było przed Nim skrytych do czasu wprowadzenia ich w czyn. Dlatego Jego smutek z powodu zwiększonego cierpienia Izraela w wyniku wzmożonej klątwy, zręcznie wykorzystywanej przez szatana, został usunięty przez objawienie Mu przez Jehowę, że pokona przeciwdziałające kroki szatana i przez manifestację wielkiej mocy („silną ręką”; w. 1) zmusi go nie tylko do wypuszczenia ludu Bożego, lecz że zrobi to tak zdecydowanie, że szatan wypędzi go ze swego królestwa ciemności, tak jak w typie faraon nie tylko zezwolił Izraelowi odejść, lecz pragnąc usunąć sprawiających kłopoty niewolników, wyrzucił ich, by pozbyć się tych, którzy mieli takiego dokuczliwego Boga, jakim okazał się Bóg Izraela wobec upartego faraona i jego ludu.
(21) Powtórzenie myśli w wersecie 2, zawarte w słowach: „mówił Bóg do Mojżesza i rzekł do niego”, ma na celu położenie nacisku, a wypowiedziane słowa z pewnością na to zasługiwały: „Jam Jehowa”. Jest to typem tego, jak po zapewnieniu Jezusa (w. 1), że zmusi szatana do uznania woli Jehowy w kwestii wyzwolenia ludu Bożego, Bóg podkreślił to bardzo wyraźnie Swymi słowami – słowami, które z powodu tego, co zapowiadały, słusznie zasługiwały na podkreślenie. Słowa Boga do Mojżesza: „Jam Jehowa” przedstawiają to, że poprzez Swe przymioty istoty i charakteru Bóg zapewnił Jezusa, iż dopilnuje, by wyzwolenie nastąpiło we właściwym czasie. W ten sposób zobowiązał się przez wszystko, czym był i co mógł uczynić, że zrealizuje Swój zamiar. Skontrastowanie przez Boga objawienia siebie (w. 3) Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jedynie jako Wszechmocnego z objawieniem siebie Mojżeszowi jako samoegzystującego Boga doskonałego charakteru jest typem skontrastowania przez Boga rzeczywistego objawienia się w Jego miłości Jezusowi i Kościołowi w Żniwie Żydowskim jako Wszechmocnego z rzeczywistym objawieniem się Jezusowi i Kościołowi w czasie Paruzji i Epifanii w Jego miłości, jako samoegzystującego Boga – w doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Między tymi dwoma rzeczywistymi objawieniami w dwóch Żniwach jest wyraźna różnica.