Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 91
Próby wyzwolenia
W Żydowskim Żniwie bardziej ujawniała się Boska moc, działająca w Jego faktycznym objawianiu się, jak na przykład jest to pokazane w pierwszym zwierzęciu, symbolizującym moc, wołającym „Chodź” przy otwieraniu pierwszej pieczęci (Obj. 6:1; por. z w. 3,5,7 oraz Obj. 4:6,7). W Żniwie Ewangelii wszystkie Boskie przymioty istoty i charakteru (Jehowa) są rzeczywiście objawiane jako harmonijnie działające w celu pomyślnego uwieńczenia Boskiego zamierzenia na Wiek Ewangelii, z większym naciskiem od tego, jaki był położony w rzeczywistym objawieniu Żydowskiego Żniwa. O ileż wspanialszym blaskiem świeci Boska mądrość (a w miarę postępowania Epifanii będzie świeciła coraz bardziej) większą ilością prawdziwego światła obecnego Żniwa w porównaniu ze światłem Żniwa Żydowskiego! To samo dotyczy Jego sprawiedliwości, mocy i miłości, które lśnią większymi dziełami obecnego okresu drugiego adwentu, w porównaniu z dziełami pierwszego adwentu. To właśnie dlatego o rzeczywistym objawieniu Boga w Żniwie Żydowskim można powiedzieć, że ukazało Jezusowi i Kościołowi słabsze pojęcie o Bogu w Jego miłości, będące podstawą wyrażenia Bóg Wszechmogący, natomiast rzeczywiste objawienia Paruzji i Epifanii właściwie objawiają Go Jezusowi i Kościołowi w Jego miłości – jako samoegzystującego Boga doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. Po szczegóły na temat imienia Jehowa, zawartego w tym wersecie, odsyłamy czytelników do rozważań na ten temat 2Moj. 3:13-15 w poprzednim rozdziale.
(22) Odniesienia do Przymierza Potwierdzonego Przysięgą w jego ziemskich i niebiańskich zarysach, typicznie przedstawione w wersecie 4, oraz odniesienia do Boskiego współczucia dla wzdychającego Izraela, a także odnowionej obietnicy wypełnienia Przymierza i wyzwolenia go z wielką mocą oraz doprowadzenia do Kanaanu, przedstawione w wersetach 5-8, zostały wyjaśnione w typie i antytypie przy okazji 2Moj. 2:23-25; 3:6-10,16-19. Nie musimy zatem powtarzać tych wyjaśnień tutaj. Teraz w typie i antytypie