Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 97
Próby wyzwolenia
w jego różnorodnych rozgałęzieniach, jak wykazaliśmy powyżej, zadawał kolejne ciosy niektórym, w ich już i tak osłabionym stanie, doprowadzając do wielokrotnych upadków, które zniechęcały ich do wysiłków życia zgodnie z prawdą. To samo czynił z innymi, zwiększając ich trudności w pokonywaniu grzechu, co utrudniało im przyjście do prawdy, która stawiała większe wymagania ich zdolnościom do walki. Z powodu ściśniętego ducha i ciężkiej niewoli antytypiczni Izraelici przez około 31/2 roku nie słuchali zatem głosu Jezusa poprzez poselstwo prawdy, co jest antytypem słów wersetu 9, który odwołuje się do myśli z wersetów 1-8. Stan będący wynikiem antytypicznego ciemiężenia był nieporównywalnie bardziej smutny niż stan typicznego uciskania wspomniany w wersecie 9, ponieważ ucisk antytypiczny był gorszy.
(26) W tym samym okresie (od kwietnia 1878 mniej więcej do października 1881 roku) Bóg zachęcał naszego Pana, by podjął kolejne publiczne wysiłki, podobne do tych podjętych między kwietniem 1877 a kwietniem 1878, co jest antytypem drugiego Boskiego polecenia Mojżeszowi, by udał się do faraona i poprosił go o wypuszczenie Izraela ze swojej ziemi (w. 10,11). Powinniśmy bowiem pamiętać, że prywatna praca wykonywana wśród antytypicznego Izraela była pokazana w typie w pracy wykonywanej wobec Izraela typicznego, natomiast publiczna praca czasu Żniwa była antytypem mów, próśb i żądań kierowanych wobec faraona. Takie publiczne wysiłki, bardzo słabe i niewielkie, zostały podjęte w czasie tych 31/2 roku – słabe i niewielkie z powodu niekorzystnych okoliczności ruchu prawdy oraz braku reakcji ze strony ciemiężonych antytypicznych Izraelitów spoza ruchu prawdy. Jak podkreśliliśmy powyżej, prawie nikt nowy nie został pozyskany dla prawdy i bardzo niewielkie zainteresowanie towarzyszyło poselstwu w czasie zebrań publicznych, pracy strzeleckiej i ochotniczej, jak również na polu korespondencji i rozmów. Warunki te sprawiły, iż te 31/2 roku było najbardziej bezowocne z całego okresu żęcia. Odpowiedź Mojżesza w związku z poleceniem Pana z wersetów 10, 11 jest bardzo znacząca i wydawała się być silnym argumentem.