Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 177
Wyzwolenie pierworodnych
– czy to na jego początku, czy przy jego końcu – zostanie ukarany wtórą śmiercią.
(33) Zgodnie z typem przez cały pierwszy i siódmy dzień miały być święte zebrania, zgromadzenia, ze szczególną powagą i bez wykonywania jakichkolwiek świeckich prac, a jedynym dozwolonym zajęciem było to, co z konieczności wiązało się z posiłkami (w. 16). Wydaje się być tutaj zamierzony podwójny antytyp: jeden dotyczący antytypicznego Izraela jako całości przez cały Wiek Ewangelii, a drugi – całego życia każdego antytypicznego Izraelity. Z punktu widzenia antytypicznego Izraela jako całości te siedem dni odpowiadają siedmiu okresom rozwoju Kościoła. Z tego punktu widzenia pierwszy i siódmy dzień odpowiada okresowi efeskiemu, czyli Żydowskiemu Żniwu, oraz okresowi laodycejskiemu, czyli Żniwu Ewangelii. W obydwu tych okresach występują święte zebrania, święte zgromadzenia – zbieranie plonów – ludu Bożego oraz szczególna powaga, jaka nie cechuje żadnego innego okresu rozwoju Kościoła Ewangelii. W porównaniu z nimi pozostałe okresy są bardziej powszednie. Jest to jedna z biblijnych wskazówek, że o wiele więcej osób pozyskano do wysokiego powołania w czasie Żniw niż w czasie pozostałych okresów rozwoju Kościoła, i to w o wiele krótszym czasie. Z punktu widzenia poszczególnego antytypicznego Izraelity pierwszy i siódmy dzień uczty paschalnej wydaje się przedstawiać jego pierwsze i ostatnie lata w wysokim powołaniu – czas siania i żniwo chrześcijańskiego życia danej jednostki. W czasie tych okresów niewątpliwie istniały najważniejsze zgromadzenia i pełne powagi przywileje w łasce, znajomości i służbie.
(34) Polecenie niewykonywania w czasie tych dwóch dni żadnej pracy, z wyjątkiem tego, co było konieczne w związku z jedzeniem, reprezentuje napomnienie Wieku Ewangelii do zaniechania wszelkich niepotrzebnych spraw świeckich, z wyjątkiem troski o rzeczy przyzwoite i uczciwe, co bardziej powszechnie było nauczane i praktykowane w czasie Żniw