Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 181
Wyzwolenie pierworodnych
Werset 20 powtarza to polecenie zarówno w formie zakazu, jak i nakazu, a w antytypie oznacza to, co powyżej wyjaśniliśmy.
(37) 2Moj. 12:1-20 składa się z poleceń, jakie Pan podał Mojżeszowi, by w Jego imieniu przekazał je Izraelowi. Wersety 21-25 przedstawiają krótkie streszczenie przekazania przez Mojżesza wyżej podanych poleceń starszym ludu. W słowach Mojżesza skierowanych do starszych wspomniane są tylko ważniejsze zarysy tych poleceń. Na tej podstawie nie powinniśmy sądzić, że Mojżesz nie przekazał ich wszystkich. Należy się raczej tego od niego spodziewać, ponieważ był on sługą wiernym w swym całym domu (Żyd. 3:5). W słowach z wersetów 21-25 są wspomniane tylko główne elementy dla zaoszczędzenia miejsca. To, że przekazał wszystko, co było mu nakazane, oczywiste jest na podstawie faktu, że tamtej nocy Izraelici zachowali wszystko to, co Bóg rozkazał, by Mojżesz im powiedział. Słowa Mojżesza do starszych (w. 21) ludu, by odłączyli i wzięli baranka, a następnie go zabili, przedstawiają to, co powyżej wykazaliśmy – postępowanie naszego Pana, które skłoniło przywódców żydowskich do przeznaczenia Go 10 Nisan na śmierć i zabicia 14 Nisan. Po szczegóły odsyłamy do naszych wyjaśnień na temat wersetów 3-6. Interpretując werset 7 wyjaśniliśmy już prawie wszystko z wersetu 22. Są w nim jednak trzy nowe elementy: wiązka hyzopu, miednica oraz zakaz opuszczania domów przez Izraelitów aż do rana. Jak wyjaśnia nasz Pastor (Cienie Przybytku, str. 109, ak.1 [w starym wydaniu str.124, ak.1 – przypis tł.]), wiązka, gałązka hyzopu przedstawia oczyszczenie, a miednica – doktrynę okupu. Zmoczenie hyzopu we krwi ilustruje połączenie Boskiej oczyszczającej mocy z zasługą okupu dla określonego celu, natomiast akt kropienia, jak wykazaliśmy wcześniej, to akt przypisania zasługi albo wobec Boga, albo wobec nas, w zależności od tego, czy kropienie dotyczyło słupów odrzwi czy nadproża.
(38) By docenić znaczenie zakazu opuszczania domu do rana, musimy zrozumieć ogólne tło antytypów. Przypominamy sobie, że – jak wykazaliśmy wcześniej – zarówno mieszkanie izraelskiej rodziny,