Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 210
Wyzwolenie pierworodnych
Sporo rzeczy z 2 Moj. 13 zostało wyjaśnionych jako typ i antytyp w poprzednim rozważaniu naszego tematu i dlatego tylko wspomnimy o nich, gdy staną się one przedmiotem naszej analizy, a bardziej uważnie przyjrzymy się nowym rzeczom tego rozdziału. Polecenie przez Boga Mojżeszowi, by uświęcił, odłączył (w. 2) Panu pierworodnych z ludzi i zwierząt jest typem polecenia naszemu Panu Jezusowi przez Boga w czasie Wieku Ewangelii, by uświęcał nowe stworzenia (pierworodnych z ludzi) oraz człowieczeństwo (pierworodnych ze zwierząt) Kościoła pierworodnych (Żyd. 12:23). W typie ci pierworodni stali się pierworodnymi Boga („moje”) z powodu zachowania przez Niego w Egipcie pierworodnych Izraela z ludzi i zwierząt, gdy pierworodni z ludzi i zwierząt Egiptu zostali zniszczeni (w. 15). Dlatego pierworodni z ludzi i zwierząt antytypicznego Izraela stali się pierworodnymi Pana z powodu zachowania ich przez Niego, gdy zabijał pierworodnych z ludzi i zwierząt antytypicznego Egiptu. W typie polecenie to obejmowało wszystkich pierworodnych wszystkich izraelskich matek wśród ludzi i zwierząt („wszelkie … tak z ludzi, jak i z bydła” – w. 2), co pokazuje, że każdy antytypiczny izraelski pierworodny w duchu i ciele bez wyjątku należy do Pana. Wypełniając antytyp polecenia z wersetu 2, nasz Pan Jezus wypełnia urząd Uświęciciela Kościoła (1Kor. 1:30; Żyd.2:11). Oznacza to trojakiego rodzaju działania: (1) czyni ich pierworodnymi przez doprowadzenie ich do poświęcenia i spłodzenia z Ducha; (2) ofiaruje ich człowieczeństwo na śmierć; oraz (3) rozwija ich nowe stworzenia do doskonałości. Wszystkiego tego dokonuje On za pośrednictwem Pańskiego Ducha, Słowa i opatrzności. Ich rola w tych trzech czynnościach nie jest pokazana w wersecie 2.
(66) Polecenie przez Mojżesza Izraelowi, by pamiętał 15 Nisan (w.3) jako dzień wyjścia z Egiptu z domu sług (margines) jest typem polecenia przez naszego Pana ogółowi Kościoła Ewangelii, a szczególnie Kościołowi Paruzji i Epifanii, by pamiętał o antytypicznym 15 Nisan jako czasie wyzwolenia z domu sług grzechu, błędu, samolubstwa i światowości.